Jenning de Boo kroop deze winter langzaam naar de internationale sprinttop toe. Voor het eerst pakte hij medailles in de World Cups en zowel bij het Daikin NK Sprint als het EK Sprint was hij onklopbaar. Zou hij Jordan Stolz van de troon kunnen stoten? Het antwoord: nog niet, maar een bizarre openingsronde én een Nederlands record toverde hij wel uit de hoge hoed.
In Calgary startte Jenning de Boo sneller dan hij ooit had gedaan, in 16,06. Na die opening volgde een magistrale eerste ronde: 23,92. Niemand deed hem dat ooit na op de 1000 meter. De laatste meters werden afzien, doorglijden op de gecreëerde snelheid en zo snel mogelijk op die finish proberen af te stevenen. De klok werd stilgezet op 1.06,05, waarmee De Boo het nationale record van Kjeld Nuis (1.06,18) overnam en zijn eigen pr aan gort reed (was 1.06,95)
Zou dan eindelijk die onverslaanbaar geachte Amerikaan naar plek twee verwezen worden? Zou er een eind komen aan zijn dertien wereldbekerzeges op een rij? Op de opening pakte Stolz 0,05, in het rondje moest hij drietienden toegeven. Helaas was het slot voor de Amerikaanse veelvraat, die als enige onder de 1.06 dook: 1.05,90.
“Ik hoopte dat ik hem eindelijk had”, blikt De Boo terug bij de NOS. “Maar hij heeft een goed slot, daar moet ik nog aan werken.” De 21-jarige schaatser had niet door wat voor een barrière hij geslecht had. Op de vraag of hij zijn rondetijden wist, moest hij het antwoord schuldig blijven. “Na de rit ging ik bijna knock-out door het zuurstoftekort. Mijn hele race moet nog indalen. Ik zat in een tunnel, heb alleen de opening van 16,0 gehoord.” Gelukkig vulde Kjeld Nuis, die naast De Boo op het bankje zat, zijn ploeggenoot aan.
Maar zelfs bij het horen van die 23,92 realiseerde de schaatser nog niet dat het de snelste ronde ooit gereden was op de 1000 meter. “Dit is magisch. Ik wist dat ik in goeden doen was na twee hartstikke mooie sprintkampioenschappen in een vol Thialf, maar ik verbaas mezelf hier extreem mee. Ik was ook heel zenuwachtig, omdat ik nog niet zulke snelle tijden had neergezet op een hooglandbaan.”
De Boo is nog niet klaar in Calgary, zondag rijdt hij de 500 meter. “Ik hoop dan weer iets bijzonders te laten zien. Ik heb er zin in. Mijn tijd heb ik in mijn hoofd, maar die ga ik nog niet vertellen.”
Ook de nummer drie van de race was meer dan tevreden met zijn optreden. Kjeld Nuis: “Ik voelde het vandaag weer branden vanbinnen. Gisteren was te lafjes, nu kon ik losgaan. Jenning was fenomenaal met het snelste rondje ooit. Dat ik dan achter deze twee kanonnen brons pak, daar ben ik heel blij mee.”
De Olympic Oval valt steeds meer in de smaak bij Joy Beune. Vorig jaar werd ze er wereldkampioene, deze wereldbeker heeft ze er al twee overwinningen op haar naam staan. Na de zege op de vijf kilometer mocht ze ook na de schaatsmijl de gouden medaille ophalen. De Nederlandse troefde in een rechtstreeks duel Miho Takagi af (1.51,72 om 1.51,85), waardoor de Japanse voor het eerst in anderhalf jaar een wereldbekerrace over 1500 meter verloor. De twee schaatssters waren de hele rit aan elkaar gewaagd, maar door een paar missertjes op het laatste rechte stuk moest Takagi haar meerdere erkennen in Beune.
"Ik moest vandaag mijn sprintbenen eronder schroeven", vertelt Beune over de switch die ze moest maken. "Het inrijden vanochtend heb ik overgeslagen, omdat ik met de vijf kilometer al genoeg meters had gemaakt. Ik ben heel trots op mezelf dat ik beide afstanden pak. Nu in een dik pr. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Alles klopte."
Een negatief puntje voor de 25-jarige schaatsster: ze verloor haar wereldrecord junioren aan Angel Daleman. Die verpulverde haar eigen persoonlijk record en was drie seconden sneller dan ze ooit was geweest. Met 1.52,38 was ze bovendien bijna twee tellen rapper dan Beune in 2018. "Dit was wel echt bijzonder", zei Daleman. "Ik wilde mijn pr verbeteren, maar had niet verwacht dat met drie seconden te doen. Heel mooi dat ik steeds dichterbij kom. Natuurlijk is het gat nog groot. Joy is echt steen-, en steengoed op deze 1500 meter. Ik word hier gretig van."
