Zo is Beune niet, om een zwerm insecten waarvan er een haar mond binnenvloog op de drie kilometer, de schuld te geven van een overigens nog altijd geen beroerd resultaat. Zilver is zilver, en wanneer je die plak optelt bij de oogst van de Bornese in twee weekends rondjes schaatsen aan de andere kant van de planeet, is er geen reden tot simpen. Na elke wedstrijd heeft ze zich mogen melden voor de huldiging. Van zo’n winstbalans zou menigeen zich al verslikken.
Joy deed dat in de derde ronde van haar race. “Ik kreeg even geen lucht meer en schrok me wild. Ja, echt, de paniek sloeg toe hoor. Ik wilde eerst mijn schaatspak openritsen, maar het rare gevoel verdween snel en ik kon doorrijden. Uiteindelijk viel het verval in mijn rondetijden nog mee ook. Alleen in de fase dat dat dier naar binnen vloog, ging ik van 0,7 naar 1,4 en 2,1. Veel te veel. Dat ik vervolgens de draad weer kon oppikken, deed me goed.”
De hapering die ze ervoer, klopte redelijk met de eerdere, korte wedstrijdanalyse van coach Martin ten Hove. “Ik zag dat Joy plotseling een hand voor haar mond deed en leek te zullen kokhalzen. Wat doet ze nou?, dacht ik. Het duurde gelukkig maar even. De race kunnen we opdelen in drie stukjes: het eerste deel was goed, het slot was in orde en er tussenin was matig. Wellicht dat dit incidentje wat ermee had te maken. Toch zien we vooral de winst. Kijk, vroeger stond ze nog weleens geparkeerd. Tegenwoordig blijkt dat zulke momenten achter haar liggen. Dat is fijn. Ik bedoel: vandaag reed ze een slotronde die volgens mij de beste was van het hele veld. Tegelijkertijd moeten we eerlijk zijn: die Ragne Wiklund schaatste een dijk van een drie kilometer”, aldus de Groninger.
