Vele kopgroepjes strandden tijdens de marathon in Leeuwarden, maar vlak voor het einde zat Jorrit Bergsma met zijn ploeggenoot Robert Post mee in de beslissende demarrage. Ook Daan Gelling behoorde tot de uitverkorenen die mochten strijden om de overwinning. Aangezien het peloton op te grote achterstand reed, mochten Harm Visser en zijn naaste belager voor het klassement, Sjoerd den Hertog, vroegtijdig sprinten voor de Marathon Cup. Van een echt duel was geen sprake, Visser was de snelste van het peloton en daarmee verzekerde hij zichzelf van de eerste klassementswinst.
Nadat hij gefeliciteerd was door zijn coaches en de gefinishte rijders, volgde Visser vol spanning de verrichtingen van zijn twee teamgenoten. Bergsma leidde het drietal, met Gelling in zijn rug en Post in derde positie. Post vertelt: “Jorrit Bergsma hield het tempo hoog en ik had in mijn kop dat ik de voorlaatste bocht als eerste in moest gaan. Vervolgens hield Jorrit Daan op en dan is het sprinten tot de finish. Ik maakte rake klappen en kon vertrouwen op mijn snelheid.” En daarmee won Post de vierde marathon van zijn carrière. “Als je zo op kop komt, moet je het afmaken. Dat het vervolgens lukt, is fantastisch. Jorrit deed het fantastisch, alsof we al jaren op elkaar ingespeeld zijn.”
Vorige week nog besprak Post met zijn assistent-coach Diane Valkenburg dat hij niet helemaal tevreden was met zijn individuele prestaties. “Deze winter rijd ik hartstikke lekker en ben ik belangrijk voor de ploeg, maar ik baalde dat ik mijn persoonlijke ambities niet had kunnen waarmaken. De zege ontbrak. Diane vertelde me dat we hard zouden werken, zodat het volgend jaar sowieso wel lukt." Post nam geen genoegen met dat plan. "Ik voelde dat ik scherp was en sloot niet uit dat het dit seizoen nog kon.”
Harm Visser straalde na afloop. “Het perfecte scenario. Mooier kan niet. Deze avond zal mij bijblijven", vertelde hij enthousiast. "Voor mij was de koers een schaakspelletje. Veel afwachten, verdedigen en nadenken. Jeroen Janissen, Luc ter Haar en Sjoerd mochten we niet laten rijden. De hele wedstrijd hadden we de touwtjes in handen. Nooit kwamen we in een penibele situatie. Hoe die mannen het vervolgens afmaken, prachtig. We hebben dubbel feest en iedereen is helemaal euforisch.”
De 22-jarige Visser veroverde zijn eerste Marathon Cup. Een scenario dat half januari ondenkbaar was. Toen stond de ploeg nog op nul en was de eindzege ver buiten bereik. “Vandaag was het ontzettend spannend. Ik moest die Cup pakken. Omdat we de NK’s en de Alternatieve niet gewonnen hadden, was dit de laatste grote prijs.”
