Sinds de komst van Idols in 2003 zijn juryprogramma’s niet meer weg te denken van de Nederlandse tv. Je zou denken dat het aantal Nederlanders dat nog niet heeft meegedaan aan één of andere talentenjacht inmiddels op één hand te tellen is. Niets is minder waar, al importeren we ze uit Nieuw-Zeeland, Suriname of Oeganda. Strookt die hype rond juryprogramma’s wel met de nuchterheid die we als Nederlanders pretenderen te hebben? Wij houden toch meer van onbetwistbare uitslagen, zoals het aantal ballen dat over de lijn tussen de netten verdwijnt en de stopwatch als genadeloze tijdteller?
Kunstrijden hoort niet thuis in het rijtje van objectieve sporten, zoals voetbal en langebaanschaatsen. Hoewel ook in die zogenaamd objectieve sporten wel eens een discussie de kop op steekt omtrent de uitslag of een beslissing van de scheidsrechter. Maar kunstrijden heeft toch een wat andere positie. Daar hangt de gehele uitslag af van een aantal mensen dat punten toekent aan wat ze zien, op technisch en artistiek gebied. Niet objectief en dus niet eerlijk, zo wordt vaak gedacht. Ligt daarin misschien een verklaring voor het minder grote aantal kunstschaatsers in Nederland in vergelijking met voetballers en langebaanschaatsers?
Als sporter zou je misschien willen dat het anders was, dat je niet overgeleverd bent aan een jury. Het is niet anders, want dat is de kracht van het kunstrijden. Juist die combinatie van de techniek en de artisticiteit maakt het zo bijzonder. Daar willen we ook niet vanaf. Naar het kunstrijden kijkt het publiek vaak omdat het mooi is. Je hoeft niets van de techniek of de reglementen te snappen om geboeid te raken door de sport. Niet-ingewijd publiek kan zo soms niets van de uitslag begrijpen. Ook bij wel-ingewijd publiek wil dat weleens gebeuren. Maar dan kan het ook wel echt zo zijn dat de uitslag vraagtekens oproept. Maakt dat het kunstrijden als sport minder aantrekkelijk?
Volgens de kijkcijfers van Eurosport en Studio Sport niet. Ook Dancing on Ice en Sterren Dansen op het IJs scoorden goed, seizoen na seizoen. Maar waar blijft dan die grote intocht van nieuwe rijders en rijdsters bij de kunstrijclubs? Zijn Nederlanders soms bang om zelf genadeloos afgestraft te worden door een jury? De grote aantallen deelnemers aan de juryspelletjes op tv, verraden van niet.
Nederland is het schaatsland bij uitstek. Ieder Hollands jongetje of meisje moet kunnen schaatsen, zo vinden we. Nederland is verzot op juryspelletjes, zo blijkt. Waar zit toch dat gat in de markt voor het Nederlandse kunstrijden?