Volgende week komt Kerstholt in actie bij de wereldkampioenschappen, waar hij alleen start op het teamonderdeel. "Ik wil er een mooiere draai aan geven."
We zullen je bij het WK voor het eerst in jaren niet individueel in actie zien.
"Ik ben niet meer toe aan individueel rijden. Ik kan het niet meer zo opbrengen. Ik wil dit jaar graag mooi afsluiten. Na de Spelen moest ik voor mezelf even alles op een rijtje zetten."
"Mijn voorbereiding was niet de beste voor een individueel toernooi. Ik heb veel ritten nodig om erin te komen. De souplesse komt niet heel makkelijk, je moet heel behendig zijn en individueel heb je gretigheid nodig om elke ronde weer te vechten voor posities. Daar ben ik een beetje klaar mee. Ik vind het nog steeds mooi om naar te kijken, maar niet meer om te doen."
Hoe diep zit de relayfinale van de Spelen?
"Het is niet te beschrijven. Het voelde echt als een enorm klap. Als een wond. Ik heb best wel wat dingen meegemaakt in mijn leven, maar hoe dit voelde en de eenzaamheid die er bijkwam, dat is gewoon moeilijk. Zo lang ergens voor werken, zo lang alles opgeofferd en dan eindigt het in zo’n anticlimax. Het glipt op zo’n bizarre manier uit je handen. Het is bizar voor ons allemaal. Alleen ik kan het niet meer overdoen. Ik hoop dat de jongens over vier jaar revanche gaan nemen."
"Ik had even tijd voor mezelf nodig, ben er drie dagen tussenuit geweest. Ik heb op ski’s gestaan en in de sauna gezeten. Dat was heel fijn. Ik kwam een stuk rustiger terug. Dat opgefokte is er een beetje uit. Nu is er een soort berusting."
Is het extra zuur dat de ISU heeft toegegeven dat die finale had moeten worden herstart?
"Nee, dat maakt achteraf niet uit. Het resultaat blijft hetzelfde. Het is niet gebeurd en dat is de klap."
Word het WK je laatste wedstrijd?
"Ik kan niet zeggen dat ik nooit meer in actie kom. Ik wil rustig afbouwen. De tijd ervoor nemen en niet overhaast in het volgende avontuur rennen. Ik wil mezelf de tijd geven om het rustig om te vormen, maximaal één jaar. Als je minder traint, dan kan je vrijer trainen. Je maakt je wat minder druk. En dan is het soms makkelijker en niet erg om helemaal dood te gaan. Pijnlijke benen voelen niet meer als pijnlijk, maar als andere benen. Misschien ga ik er dan weer van genieten en wil ik weer lekker mee doen."
"Ik zie mezelf niet zomaar meer naar wereldbekers gaan. Maar ik zie mezelf - maar dit is speculeren - wel een aantal keer per week meetrainen en misschien dat ik op het NK nog zo goed ben dat ik me in de relayploeg schaats. En dan mijn laatste kunstje flikken met de ploeg op de EK in eigen land, voor eigen publiek. Het individuele toernooi is totaal niet mijn ambitie. Ik heb het idee dat het individuele wel klaar is. Het druk maken, het keiharde trainen, het constante moe zijn. Dat wil ik niet meer. Ik heb genoeg geofferd. Maar pin me nergens op vast."
Met wat voor gevoel reis je af naar Montreal?
"Ik geniet er nog steeds van om met de jongens te trainen. Het is goed om nog een keer een relay te schaatsen. Dan kan je er samen een mooiere draai aan geven. Ook al is het moeilijk op te brengen, het is fijn om er heen te gaan."