Kimi Goetz: Veelzijdig in de topsport en in de keuken

Op haar negende zette Kimi Goetz haar eerste wankele pasjes op wieltjes in navolging van haar twee jaar oudere zus. Goetz boekte progressie en werd zelfs geselecteerd voor het WK junioren van 2010, waar ze op de relay de gouden medaille pakte. Omdat ze haar achillespees afscheurde en aan het einde van high school andere prioriteiten kreeg, borg ze haar skates op. Niet wetend dat haar topsportleven nog maar net gestart was…

Rond haar achttiende zou de Amerikaanse in Pennsylvania gaan studeren en voor haar verhuizing bezocht ze haar zus, die naar het westen was vertrokken om bij haar vriend en shorttracker Keith Carroll te wonen in Utah. Goetz werd meteen verliefd op het shorttracken en de staat. Binnen twee maanden pakte ze haar spullen om ook in Utah te wonen en te trainen. “Achteraf gezien was het misschien dom om naar de andere kant van het land te verhuizen voor een sport die je daarvoor nog nooit gedaan had. Maar mocht ik niet meer willen shorttracken, dan zou ik een studie zoeken in Utah en alsnog in de buurt van mijn zus wonen.”

Ondanks haar enthousiaste start voelde Goetz zich niet thuis in het shorttracken. “Ik ben best timide en houd niet van het racen tegen anderen en het duwen, wat hoort bij de sport. Bovendien had ik een rugblessure die maar niet overging en viel ik tijdens de kwalificaties voor de Olympische Spelen bij de warming-up op mijn hoofd, met een hersenschudding tot gevolg. Het duurde maanden om terug te keren. Toen ik weer op het ijs stond, miste ik de wil om te shorttracken. Daarom ben ik in 2018 geswitcht naar de langebaan. Die discipline past veel beter bij mijn persoonlijkheid. Ik hoef alleen op mezelf te letten en te racen tegen de klok.”

Al binnen een jaar na haar overstap kwalificeerde ze zich voor het WK Afstanden, waardoor ze WK’s heeft gereden van drie sporten: inlineskaten, shorttrack en langebaan. “Hoewel ik kon leunen op mijn shorttrackachtergrond voelde het langebanen in het begin onnatuurlijk. Ik moest veel sleutelen aan de rechte stukken, omdat ik vooral gewend was bochten te rijden. Achteraf gezien had ik eerder willen wisselen, zodat ik nu al acht à negen jaar ervaring had in plaats van zes. De mensen om me heen hadden me aangemoedigd om de overstap te maken, maar ik moest het op mijn eigen tempo doen.”

Haar eerste langebaanwinter stortte Goetz zich op bijna alle afstanden: de 500, 1000 en 1500 meter, de mass start, ploegenachtervolging en de teamsprint. Voor de 1000 meter en de mass start bemachtigde ze een WK-ticket, al waren dat niet automatisch haar favoriete onderdelen… “Ik haatte de mass start, ik deed het alleen omdat iedereen dacht dat ik daar goed in zou zijn vanwege mijn shorttrackverleden. Maar dit was juist de reden dat ik weg was gegaan, ik houd niet van die directe confrontaties. Na dat seizoen wilde ik het nooit meer doen. Inmiddels heb ik me gespecialiseerd op de sprintonderdelen.”

Afgelopen winter verbaasde Goetz zichzelf door elf maal op het podium te eindigen bij de World Cups. Het resultaat van het durven kiezen van haar eigen pad. “Ik ben sinds 2022 niet meer aangesloten bij het nationale team, maar bij een trainingsprogramma van de Olympic Oval in Salt Lake. Ik was toe aan een nieuwe omgeving en verruilde de sprintploeg van Ryan Shimabukuro voor het team van mijn toenmalige vriend Mitchell Whitmore. Nu kan ik elke dag achter jongens rijden die 1.10, 1.09 klokken op de 1000 meter. Daarnaast leid ik de vrouwentrein in de trainingen, waardoor ik een mooie balans heb tussen jagen en leiden.”

Omdat ze niet bij het nationale team schaatst, moet ze haar trainingen zelf financieren. De rijders in Amerika krijgen weinig vergoedingen, dus zocht ze naar een andere bron van inkomen. “Ik houd van koken en bakken. Bestaande recepten geef ik mijn eigen draai om het gezonder en goedkoper te maken. Al die gerechten heb ik door de jaren heen op post-its geschreven en voordat ik het wist lagen de post-its door het hele huis. Daarom zette ik ze op mijn computer. Van al die recepten heb ik uiteindelijk een kookboek gemaakt. Het zijn allemaal makkelijke recepten met maximaal zes ingrediënten en een geweldige smaak. De meeste zijn binnen twintig minuten te maken.”

“Voor mij was het schrijven van het kookboek de perfecte afleiding van het schaatsen en een mooie manier om wat geld te verdienen. Via mond-tot-mondreclame verkocht ik er verschillende aan vrienden, familie en andere schaatsers, want ik had geen geld voor een professionele uitgever. Daarnaast maak ik een keer per week maaltijden, zodat ik die kan verkopen aan vrienden en familie. Door het kookboek realiseerde ik me hoe belangrijk eten is voor een atleet als brandstof en voor je mentale toestand. Daarom wilde ik er graag meer over leren en ben ik gestart met een opleiding diëtiek. In mijn ideaalplaatje werk ik als chef en diëtiste voor een sportteam en kook ik voor hen als ze op pad zijn.”

Maar eerst de focus op de topsport. “Het is zo’n korte periode in mijn leven dat ik professioneel schaatsster ben. Ik probeer me te realiseren hoe bevoorrecht ik ben. Komende winter wil ik tijdens het WK graag het podium halen op mijn favoriete afstand, de 1000 meter. Dat is me de afgelopen jaren niet gelukt, wat ik heel teleurstellend vond. Ik hoop nu alles te perfectioneren, zodat ik klaar ben voor de Olympische Spelen.”