In maart, wanneer het Noorse Vikingschap hopelijk dampt van de enthousiaste schaatssupporters, gaat Joy Beune echt op zoek naar de ultieme beloning. Tenminste, die belofte doet ze na de 1500 meter van World Cup 2, wetend dat de Japanse zonnegodin van Team Gold – Miho Takagi – haar met een te verwaarlozen verschil de baas is gebleven. Ze heeft zilver, dat stemt haar tevreden. “Oké, afgezien van de paar foutjes dan. Maar die horen bij schaatsen. Dat zagen we gisteren (donderdag, red.)”, voegt ze er laconiek achteraan. Juist ja, de flinke schuiver die ze niet meer kon voorkomen na een slippertje, heeft haar licht ongemak bezorgd in de rit. Vriend Kjeld is er trouwens als de kippen bij geweest op de baan, om poolshoogte te nemen. “Niet erg hoor, ik kon vanmorgen normaal opstaan”, geeft ze aan.
0,12. Geen gapend gat ten opzichte van kleine, taaie Miho. “Ik nader haar steeds meer, dat is ook de bedoeling, want ik wil op het WK Afstanden de beste zijn. Ik heb nog even tot die tijd, maar wat vaststaat: dan ga ik voor het podium, en een plekje hoger dan nu. Verleden week was het de derde plaats, wat dat betreft doe ik het hier beter.”
Haar Kjeld ook. In Nagano vierde op de 1500 meter, deze kans benut en beloond met brons, meer dan een seconde langzamer dan gigant Stolz (1,11) en achttienden van de Chinees Zhongyan Ning. De cijfers nader bestuderend lijkt de conclusie van de zojuist beëindigde confrontatie helder: Nuis moet schaven aan zijn slotronde, die is veel te langzaam geweest ten opzichte van de andere twee. “Tja. Ik moet meer wedstrijden rijden, hè.” Dat lijkt een clou om het probleem op te lossen.
