Kunnen deze rijders zich ook op de 200 kilometer bij de besten voegen?

Na een bijzondere vijfde plaats op het ONK eind januari reed Miguel Bravo ook naar twee goede noteringen op het Zweedse natuurijs: tiende en achtste. Woensdag was de tiende stek een knappe prestatie na twee valpartijen. Volgens Bravo had er op donderdag meer ingezeten. “Ik zat de laatste tweehonderd meter in de perfecte positie achter winnaar Luc ter Haar, maar ik eindigde slechts als achtste. Daarom baalde ik direct na de wedstrijd. Toch ben ik blij, want ik voelde dat ik een van de beste was tijdens de race.”

De Portugees, die sinds zijn derde skeelert, is gewend met de weersomstandigheden te spelen en dat werkt deze dagen in zijn voordeel. “Vooral met tegenwind. Als we de wind in de rug hebben, ben ik met mijn korte benen in het nadeel, want de andere rijders kunnen bredere slagen maken. Ik hoef op natuurijs niet na te denken over mijn techniek. Op de rechte stukken voelt het alsof ik op wieltjes rijd, alleen is het iets kouder. De dubbele push die ik bij het inlinen gebruik, pas ik hier ook zoveel mogelijk toe.”

De rijder van A6.nl geniet van het spelletje bij de winterse temperaturen en de stappen die hij heeft gezet. “Ik merk dat iedereen reageert als ik een aanval plaats. Ze houden me in de gaten en willen me niet laten gaan. Een mooi gevoel om dat te ervaren.” Wel heeft hij nog een opvallend aandachtspunt. “Soms ben ik te actief tijdens koersen. Ik moet voorzichtiger met mijn energie omgaan, luier worden.”

Uiteindelijk staat het marathonschaatsen in het teken van een doel: de Olympische Spelen halen op de mass start. “Milaan wordt kort dag, maar ik hoop er over vijf jaar te staan. Eerst dit seizoen nog twee koersen rijden en dan hoop ik deze zomer medailles te pakken op het EK en WK Inlineskaten en de World Games.”

In Zweden is de 27-jarige Iza Stekelenburg deze winter veruit de beste belofteschaatsster. De twee noteringen bij de eerste tien verrassen haar, al vertelt ze ook dat ze dit jaar veel energie in het marathonschaatsen heeft gestoken om een plekje in de Topdivisie af te dwingen. Die missie lijkt te slagen, zeker nu ze in vijf natuurijswedstrijden al viermaal bij de beste tien heeft gezeten.

Stekelenburg heeft een langebaanachtergrond, tussen haar twaalfde en achttiende spendeerde ze als lid van het Gewest Fryslân heel wat uurtjes in Thialf. Maar ze wilde meer in het leven, verder kijken dan de ijsbaan. Ze begon aan een studie geneeskunde en bleef ernaast sporten, tot drie jaar geleden het schaatsen weer begon te kriebelen. Ze pakte haar oude liefde weer op, al trainde ze nog niet veel. “Vorige winter finishte ik de Alternatieve Elfstedentocht in het peloton (zeventiende). Wow dit ligt me wel, dacht ik. De knop ging om: een seizoen keihard trainen om te kijken hoe ver ik zou kunnen komen. Maar deze uitkomst had ik niet verwacht.”

In het afgelopen jaar had Stekelenburg een strakke planning, zodat ze haar afstuderen kon combineren met volle bak trainen. De coschappen werden in de rustige zomerperiode gepland. Elke ochtend stapte ze rond zessen op de fiets voor een rit van drie kwartier. “Heerlijk. Het was licht, de vogeltjes floten en ik kon met een goed gevoel aan mijn dag beginnen.” Aan het eind van de werkdag keerde ze weer huiswaarts, met een extra rondje om aan haar kilometers te komen. “Het sporten geeft mij veel rust. Ik kan zo mijn werk goed afsluiten.”

Na drie jaren marathonschaatsen heeft Stekelenburg de perfecte balans voor zichzelf gevonden. Ze zit lekker in haar vel, is fit en ontwikkelt zich zowel op het ijs als in het ziekenhuis. Daardoor zien we Stekelenburg volgend jaar waarschijnlijk terug in de A-divisie en vervolgt ze haar medische carrière als arts-onderzoeker oncologische chirurgie.

Ruben Ligtenberg behaalde donderdagmiddag de beste prestatie op schaatsen uit zijn carrière: de zesde plaats. “Mijn teamgenoten boden aan me naar voren te rijden in de sprint, maar ik zat al op een goede plek achter Evert Hoolwerf en later Christian Haasjes. Met de wind in de rug is het belangrijk het goede wiel te kiezen.” De finish was memorabel, want Ligtenberg viel net na de streep en gleed meters door, richting de fotografen. “De voet die ik vooruitstak bij de finish, belandde in een scheur, waardoor ik viel.”

Het was overigens niet de enige valpartij van zijn team, want de mannen van Sprog lagen ook tijdens de eerste koers meerdere keren op het ijs. “Ik denk dat we wat te roekeloos zijn op het ijs. Ze zeggen dat je niet in een scheur rijdt als je goed bent, maar of dat klopt…” Volgens Ligtenberg zijn de mannen van Sprog in vorm. “We hebben met z’n allen bij dit team een mooie stap gezet. Zelf rijd ik structureel tussen plek zeven en twaalf, met de zesde plek als uitschieter. Ik durf wel te zeggen dat we met Jeroen de Vries de beste trainer van het peloton hebben. De begeleiding staat goed, sfeer is super en we zijn met allemaal jonge en gedreven rijders. Die combinatie leidt tot mooie dingen. Zonde dat het hier eindigt.”

Voordat de mannen hun rood-zwarte pakken opbergen, schaatsen ze nog twee koersen. Het biedt de Nederlands kampioen marathon op inlineskates de kans zich in de kijker te rijden. “Omdat ik nog geen team heb, wil ik wel wat laten zien. Zo’n zesde plek is nog geen doorslaggevend resultaat daarvoor. Dan moet ik zaterdag richting het podium. Dat is niet onrealistisch, maar alles moet wel meezitten. Helaas is er weinig ruimte bij de teams. Ik heb de ambitie door te gaan en een stap te zetten. Ik kan er een ding aan doen en dat is hard rijden.”