Al anderhalf jaar deelde Lissenberg-Bekkering het record met Atje Keulen-Deelstra, na een overwinning in Amsterdam. Maar lang leek het erop dat het daarbij zou blijven voor de vrouw die jarenlang het damespeloton domineerde. Vorig jaar bleef ze zelfs helemaal zonder winst, en dat was voor het eerst in haar loopbaan.
Toch vertrouwde Lissenberg-Bekkering erop dat ze het record ooit nog eens zelf op haar naam zou kunnen schrijven. "Ik had nog genoeg goede dagen, alleen net niet goed genoeg. Maar het zat erin, dat voelde ik. Het moest alleen een keertje meezitten."
Dat gebeurde zaterdag in Thialf, tijdens de vijfde wedstrijd van de KPN Marathon Cup. "Dat verbaast mezelf eigenlijk. Ik heb een haat-liefdeverhouding met Thialf. Ben er Nederlands kampioen geworden, maar heb mezelf hier ook wel helemaal aan gort gereden."
Niet deze keer. Lissenberg-Bekkering, van het nieuwe team Renault, maakte deel uit van een kopgroep van zeven vrouwen, met daarin onder anderen ook de snelle Elma de Vries en Lisanne Soemanta. In de finale leek het er even op dat Lissenberg-Bekkering de boot miste. Vier vrouwen reden wat weg, en de Groningse zat daar niet bij. "Ik gokte even op de verkeerde, zat achter Rixt Meijer. Maar gelukkig reed zij weer terug naar het groepje."
Dat was precies op tijd, met de finale in zicht. Lissenberg-Bekkering had onderweg al een kansberekening gemaakt. "Natuurlijk moest ik Elma de Vries in de gaten houden. Zij heeft de afgelopen weken al bewezen in vorm te zijn. Lisanne Soemanta kan ook snel zijn, maar eigenlijk was de conclusie dat iedereen in dit groepje kon winnen. Prettig was dat ik mezelf die kans ook gaf."
In de laatste ronde knalde Lissenberg-Bekkering erop en erover. "Ik kwam met veel snelheid uit de laatste bocht. Dat had ik toevallig deze week nog getraind in Amsterdam met een aantal rijders uit de Eerste Divisie, en dat kwam nu enorm van pas. Ik kon die snelheid vasthouden en was er meteen langs."
Maar aan de winst durfde ze nog niet te denken. Dat gebeurde pas in de laatste vijftig meter. "Ik wist dat dit hem kon zijn, die zege waarop ik zo lang had gewacht. En dan gebeurt het ook nog." Ze klopte in de sprint Maria Sterk en Elma de Vries en liet zich achter de finish huilend op het ijs vallen. "Dat was een heel emotioneel moment. Als jong meisje, net begonnen met marathonschaatsen, zag ik eens die 61 van Atje Keulen-Deelstra staan. ‘Tjonge, dat is toch niet te doen’, dacht ik."
"Heel lang stond ik samen met Atje op die 61, en dan ga je jezelf afvragen of het er ooit nog van komt. Ik word niet jonger, en de concurrentie in het peloton wordt steeds groter. Yoeri (Lissenberg, red.) zei toevallig vorige week dat ik best nog een wedstrijd zou kunnen winnen. Ik voel me dit seizoen ook weer goed na het prutseizoen van vorig jaar. En nu heb ik dat record zelf in handen. Onvoorstelbaar."