Marijke Groenewoud: 'Dit was meer boksen dan schaatsen'

“Jeetje mina, wat was dit zeg?!” De doorgaans zo nuchtere, niet van haar stuk te brengen Friezin met de kenmerkende, stroblonde vlecht vond even geen woorden. Dat was al vreemd voor de goedgebekte schaatsster die net als een week geleden in Nagano onbedreigd naar het goud gleed. Zo gemakkelijk als de klus er had uitgezien, zo explosief en gevaarlijk was de route geweest die tot het podium leidde. Afgezien van de eerste paar ronden van aftasten had Groenewoud zich in de finale van de tumultueuze race op een slagveld gewaand met niets ontziende vrouwen.

“Ik werd aan mijn heupen getrokken, er werd geduwd, getrokken, ja, ik kreeg zelfs een ijsbeentje (knietje, red.) op mijn dijbeen. Ik vond het niet normaal”, vertelde ze naderhand, erop wijzend dat ze zelf niets ongeoorloofds had gedaan. “Het probleem was dat de concurrentes achter mij wilden zitten voor de beste positie en zodoende werd ik erbij betrokken. Ik wil niet vechten, nooit, dus deze keer evenmin. Wel voelde ik dat het achter me een grote chaos was geworden. Op bepaald moment ging ik rechtop staan om te kunnen bekijken wat er gebeurde en om er wat van te zeggen. Het was allang geen schaatsen meer te noemen. Ik zag dat de schoen van Francesca Lollobrigida en nog een meisje kapot was getrapt. Bij haar zat er zelfs een snee in, iets wat zelden gebeurt.”

De gevechten in de groep – die tot twee diskwalificaties leidde – beïnvloedden het wedstrijdverloop danig, maar niet Groenewouds klassering. Gegangmaakt door ploeggenote Elisa Dul die haar een soort uitgeleide bood door het tempo op te schroeven, besloot ze vroeg aan te gaan om de ellende te ontlopen. De demarrage bleek zo krachtig dat er direct een gaatje viel naar de rest en dat bleef intact tot op de streep.

“Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan. Vanavond zal ik de beelden nog eens terugkijken want ik ben benieuwd wie er nou wat heeft gedaan. Ik hoorde dat Blondin en Lollobrigida gediskwalificeerd zijn. Dat is goede zaak, al denk ik dat er ook een Koreaanse best uit de uitslag geschrapt had kunnen worden. Zij was flink aan het knokken. Het sloeg nergens op. Schaatsen doe je met je benen, niet met je armen.”

Wat een contrast was het verhaal dat Bart Hoolwerf serveerde. In feite draaide het in de mannenwedstrijd om de sprint in de laatste rechte lijn. Hoolwerf bezat bepaald niet de beste uitgangspositie, hij ontwikkelde wel de meeste snelheid die hem vervolgens in staat stelde de ultieme jump op precies het juiste moment te plaatsen. Die scoop verraste Bart Swings en Daniele Di Stefano; zij werden tweede en derde. De finishfoto vond Bart niet nodig: die vierde ogenblikkelijk zijn feestje.

“Timing is alles, haha, zo kun je het wel zeggen. Ik wist gelijk dat die voor mij was. Dat heb ik dikwijls met dit soort close finishes, dan gooi ik mijn voet naar voren en gaat mijn blik opzij om te zien waar de anderen zitten”, zei Hoolwerf die in positie vijf aan zijn eindgalop moest beginnen. Allesbehalve ideaal, zo erkende hij.

“Daarom is het zo gaaf dat ik op deze manier heb kunnen toeslaan. Het werd een rommeltje tegen het einde. Op 700 meter viel Seung Hoon Lee aan, waar ik helemaal niet op had gerekend. Ik moest in de achtervolging, totdat Swings honderd meter verder naar buiten stuurde en ik moest inhouden, om een botsing te vermijden. Die aarzeling kostte me weer wat meters, maar gelukkig kreeg ik de ruimte om vanaf toen mijn eigen, snellere lijn te rijden en mezelf het laatste rechte baanstuk op te slingeren.” Met succes.