Heel indrukwekkend was de vrouwenrace in Eindhoven niet. Zonder de zieke Carien Kleibeuker, de winnares van vorige week, maar weer met haar teruggekeerde ploeggenote Foske Tamar van der Wal, kwam het in de lichtstad nooit echt los. Niemand wist zich uit de greep van het peloton te ontworstelen.
Mariska Huisman zag dat met enig genoegen aan. De Noord-Hollandse voelde al snel dat het kon uitdraaien op een sprint en wist ook dat ze daardoor haar energie niet hoefde te verspillen aan de tussensprints. "Daar heb ik nu geprobeerd zoveel mogelijk mijn ploeggenote Lisa van der Geest te helpen. Zij rijdt in het witte pak van het jongerenklassement, maar dat is nog lang niet beslist", stelde Huisman.
Dat is overigens ook na de wedstrijd in Eindhoven nog van toepassing. Ondanks de steun van Huisman leverde Van der Geest namelijk iets van haar voorsprong in, zodat tijdens de finale in Amsterdam in ieder geval nog om dat pak gestreden moet worden.
Niet om het oranje leiderspak. Dat zit onwrikbaar om de schouders van Mariska Huisman, die zich na haar uitstapje naar de World Cup manifesteert als de snelste vrouw in het peloton. Ook in Eindhoven demonstreerde ze dat weer. In de laatste ronde stoof ze weg bij de concurrentie, niet toevallig in het gezelschap van Irene Schouten. De twee zijn ploeggenotes bij Project 2018.
"De trainingen voor de langebaan zorgen ervoor dat ik heel veel snelheid in mijn benen heb", erkende Huisman. "Dat is echt iets waarvan ik in de marathons profijt heb en ook in de wedstrijden van de mass start. Ik merk aan veel dingen dat ik sterker ben geworden, en in de finales en ik gewoonweg sneller."
Schouten onderschrijft dat. "Trainen met de mannen bij Project 2018 werkt voor ons echt goed. Ik heb dat al meerdere malen gemerkt. Nu ook weer. Als Mariska en ik aanzetten, is de rest weg."
De Andijkse was overigens niet echt te spreken over de manier waarop de finale door haar collega’s werd ingekleurd. "Het was ongelooflijk hectisch. Ik heb echt nog nooit zoiets meegemaakt. Duwen, trekken, slaan; onvoorstelbaar. Ook daarom ben ik van voren gaan rijden, dan was ik daar tenminste vanaf."
Schouten maakte in haar ogen een dure fout. Waar ze in het verleden een sprint vaak te laat aan ging, was ze deze keer te vroeg. "Stom. Ik was bang opgesloten te raken en ging daardoor zelf. Maar sinds ik meer langebaanwedstrijden rijd op mooi ijs, heb ik meer moeite gekregen met de bochten in de marathons. Krap, uitgetrapt en lastig. Bij het uitkomen van de laatste bocht zag ik Mariska onderdoor komen. Dat had niet gemogen."
Huisman profiteerde inderdaad door binnendoor te komen. "Ik zat achter Irene en kon er nog net voorbij. Op de streep was het close, maar ik wist dat ik gewonnen had. Dat soort dingen voel je."