Met de wedstrijd op de Weissensee wordt sinds drie jaar Aart Koopmans herdacht, de grondlegger van het natuurijsspektakel op het Oostenrijkse bergmeer. Een spektakel dat sindsdien eigenlijk alleen nog maar grootser en mooier is geworden, en nog meer voorziet in de behoefte van duizenden toerschaatsers uit met name Nederland. Koopmans leeft echter nog altijd voort in zijn eigen Memorial, die in het peloton absoluut wordt gezien als een prijs waarvoor het strijden waard is.
Dat gebeurde zeker ook bij de vrouwen, al was het allemaal nog wat moeizaam en onwennig. De eerste echte wedstrijd op natuurijs sinds enkele weken vereiste duidelijk enige aanpassing. Mariska Huisman was daar achteraf helemaal niet rouwig om. ,,Ik was zelfs blij dat het allemaal niet zo heel hard ging, want zo goed voelde ik mezelf helemaal niet. Op deze manier kon ik mooi bijblijven.’’
Het waren vooral anderen die de strijd zochten. Kimberly Muusse bij voorbeeld. De Zaandamse redde door hoge nood ternauwernood de start om negen uur, maar liet daarna zien goed in haar vel te steken. De rijdster van Hoolwerf Heiwerken koos twee keer het hazenpad, op eigenlijk een identieke plaats. De eerste keer bleef ze lang weg, enige tijd nog in het gezelschap van Bauke Haarlink. Maar bij de tweede actie was haar vlucht een aanmerkelijk korter leven beschoren.
Ook actief waren de vrouwen van MK Basics, maar dat is eigenlijk niet eens opmerkelijk meer in een seizoen waarin juist die ploeg de boventoon voert als het aankomt op aanvallend rijden. Erna Last-Kijk in de Vegte probeerde het, maar in meerdere mate nog Mireille Reitsma en Sandra ’t Hart, de rasaanvallers. Maar ze slaagden er dit keer niet in het peloton uit elkaar te trekken of een kopgroepje te forceren.
Mariska Huisman zag die ontwikkeling glimlachend aan. De Noord-Hollandse besefte best dat haar kansen in een massasprint lagen, en de kans daarop werd met de ronde groter. Uiteindelijk was een massale aankomst ook onafwendbaar, en daarin sloeg de blonde Huisman onverbiddelijk toe. Ze bleef Carla Zielman en Daniëlle Bekkering net voor in een lange sprint.
Daar zag het in de laatste ronde niet naar uit, want Huisman klapte hard tegen het ijs. ,,Het deed echt enorm zeer, maar ik heb er verder niet bij nagedacht, wist alleen dat ik zo snel mogelijk weer bij de groep moest komen.’’
Bonus was dat Huisman en haar ploeggenote Yvonne Spigt na de Aart Koopmans Memorial de nummers één en twee zijn uit het klassement van de KPN Grand Prix Natuurijs, met Spigt als drager van het leiderspak. ,,Natuurlijk is dat hartstikke mooi’’, vond Huisman. ,,Maar er zijn nog wel twee wedstrijden te gaan waarin van alles kan gebeuren.’’