Mariska Huisman zet wat recht

Mariska Huisman kan een goede collega zeker waarderen. Ook als die een mooie overwinning boekt. De Noord-Hollandse misgunt niemand iets, maar natuurlijk wil ze ook zelf graag winnen als ze denkt dat dat kan. Zoals afgelopen donderdag, de eerste wedstrijd in het Zweedse Falun. Huisman was goed. Héél goed. Maar Elma de Vries won. ’’We hadden daarom wel iets recht te zetten’’, stelde ploegleider Gerrit Bakker onomwonden.

Zo sterk zag Huisman dat zelf niet, vertelde ze. Maar de rijdster van Haardhout.com zag wel dat het in de derde race van de Grand Prix niet helemaal goed was gegaan. ’’Ik reed die dag echt hartstikke goed, maar ik deed gewoon eigenlijk wat te veel. Ik had echt zin om te koersen. Als je dan de enige bent met dat gevoel, bestaat de kans dat je jezelf een beetje voorbijrijdt. Daardoor miste ik in de laatste ronde net Elma de Vries. Ik heb het nog wel geprobeerd, maar dat was te laat.’’

Mariska Huisman voelde toen al dat het met de vorm wel goed zat. ’’Ik was echt heel sterk, maar alleen wegrijden lukte niet. En als er iemand mee was, draaide die niet hard genoeg door waardoor ik nog veel energie in die ontsnapping moest stoppen. Dat moest vandaag allemaal net even anders.’’

En het ging anders, al liep het niet helemaal volgens een scenario dat Huisman zelf verwachtten. ’’Ik had niet gedacht dat we een kopgroepje zouden krijgen’’, bekende ze. Maar alsof het ruwe ijs van het Runn-meer de koers nog niet zwaar genoeg maakte, stak er ook nog een flinke wind op. Die sloeg het peloton, of wat daar op dat moment nog van over was, in stukken uiteen.

Drie vrouwen kwamen bovendrijven: de sterke Foske Tamar van der Wal, Huisman en Carla Ketellapper-Zielman. ’’Het was jammer dat Carla niet wilde overnemen’’, stelde Huisman. ’’We riepen wel een paar keer ‘Carla, kom op nou’, maar ze wilde niet. Uiteindelijk viel ze en was ze weg uit de groep.’’ Die werd al snel aangevuld met Elma de Vries, Yvonne Spigt en Jolanda Langeland, waardoor een ijzersterk vijftal ontstond.

Dat groepje reed steeds verder weg van de rest en al vlot was duidelijk dat de beslissing was gevallen. Op de streep moesten alleen nog de podiumplaatsen worden ingevuld. Jolanda Langeland viel daar samen met Yvonne Spigt net buiten. De kleine Groningse is net als Huisman en Van der Wal bezig aan de laatste races van haar loopbaan. ’’Jammer dat ik hier dan het podium mis, maar ik vond het wel mooi dat ik bij deze groep zat’’, stelde Langeland.

Ze was niet zo bezig met dat naderende afscheid, net zo min als Huisman en Van der Wal. Ook na de finish bleef Huisman nuchter als altijd. ’’Het voelt eigenlijk wel goed zo’’, liet ze weten. ’’Voor mezelf was al lang duidelijk dat dit mijn laatste seizoen zou zijn.’’ Dat was vorig jaar bij voorbeeld ook het geval bij Ruud Borst, en bij de boomlange marathonschaatser biggelden de tranen over zijn wangen. Huisman: ’’Ach, ik ervaar dit niet als een emotioneel momentje. Het is gewoon de laatste wedstrijd. Maar wel een mooie.’’