Marthijn Mulder: 'Ik heb in m'n leven nog niet zo vaak zes gegooid'

Zaterdagavond, rond half negen, op de ijsbaan van Haarlem. De Topdivisie-mannen maken zich gereed voor hun vijfde Marathon Cup-wedstrijd. Marthijn Mulder, op papier een van de drie B-rijders van Team Reggeborgh, hijst zich omhoog vanaf het bankje waar hij zojuist een gehaktballetje en patat met mayo heeft genuttigd. “Ik ga de mensen van de EHBO even verrassen namens de Reggeborgh Foundation”, is de ietwat cryptische mededeling. En opgelost is-ie in de menigte van schaatsliefhebbers die dan nog niet weten wat voor schitterend vuurwerk de toppers van het peloton in petto hebben.

Mulder (26) heeft er in elk geval geen aandeel in. Hij heeft een B-nummer, maar rijdt sinds de openingsmarathon op de Jaap Edenbaan (67ste) al niet meer mee. De reden: drie weken geleden is hij onder het mes gegaan, goed beschouwd om zijn schaatscarrière te redden die al veel langer op een eindeloze kruisweg lijkt. Daarover later meer. Ooit begonnen als en uitgegroeid tot een geweldige skeeleraar, liet hij zich door kenners vertellen dat een combi met marathonschaatsen ideaal zou zijn. Dat was geen prietpraat: Marthijn, niet de grootste stilist, compenseerde zijn gebrekkige techniek met Obelix-achtige kracht. Hij won sporadisch een rit, maar de scoop op de Baltische Golf bij Lulea – de zege in Grand Prix 1 als B-rijder eind februari 2022 – sprak tot ieders verbeelding. Dé doorbraak? Nee, helaas.

Mulder moest toen al langer rekening houden met een zeldzame vorm van beenmergkanker die in september 2020 bij hem was ontdekt. Voldoende rust nemen bood soelaas, maar stond haaks op zijn geldingsdrang en de wetten van een duursport. Het werd een bestaan van laveren, van wachten op de momenten dat-ie zich goed voelde en boven zichzelf kon uitstijgen. “Dat heb ik een seizoen echt zo ervaren: in 2021-’22 als B-rijder bij Bouwpartners, toen kon ik alles. Daarna merkte ik snel dat het minder werd, zonder dat er een aanwijsbare reden voor was”, vertelt hij langs het ijs, waar de EHBO’ers van dienst worden bedankt met een presentje van Reggeborgh. “Die mensen staan de hele avond belangeloos aan de baan voor ons, de schaatsers. Daar mag best wat tegenover staan. Elk seizoen bedenkt de ploeg een goed doel, deze winter is er voor de EHBO gekozen, en ik vond het prima me daarover te ontfermen. De mensen zijn elke week weer verbaasd en blij, dus dat is mooi.”

Bergafwaarts ging het, daar waren we in Mulders tijdlijn gebleven. In de formatie van A6.nl stapte hij een treetje omhoog, naar de Topdivisie. Die promotie ging echter niet gepaard met ronkende resultaten die bewezen dat de beer in de Staphorster was ontwaakt. “Bijna wekelijks zat ik na zestig ronden in m’n eentje in de kleedkamer, me afvragend wat de oorzaak was dat niets meer lukte. Het ligt daaraan, dacht ik, om een seconde later een heel andere reden te hebben gevonden. Tenminste, dat meende ik. Niet dus. Wat er ook in m’n hoofd opkwam, een oplossing volgde nooit,” Mulder zucht eens diep. “Ik ben nu vijf jaar marathonrijder, maar drieënhalf jaar is het doffe ellende geweest.”

A6.nl werd na een seizoen ingewisseld voor Reggeborgh. Hij mocht op voorspraak van coach Roy Boeve meetrainen met Gary Hekman cs. Omdat Boeve hem geen plaats in de A-selectie kon geven, kwam Mulder in een zogenoemde vangnetploeg van eenlingen terecht die de KNSB in het leven had geroepen voor ‘overblijvers’ in de Topdivisie. Het werd geen pretje; van behoorlijk meedoen was nooit sprake, tot zijn grote frustratie. “Ik kwam er compleet doorheen te zitten verleden jaar. Door de jongens en Roy ben ik in die periode zo ontzettend goed opgevangen en geholpen. Zonder hen zou ik het plezier allang zijn kwijtgeraakt.”

Hij draaide een topzomer in 2023, voor hem de strohalm om nog eens met vertrouwen de winter in te duiken. De eerste wedstrijd in Groningen eindigde in een gigantische deceptie. De gehele formatie faalde en dat strooide zand in de ogen bij Mulder. “De anderen waren slecht, logisch dat het ook voor mij gold. Oordeelde ik. Maar ik kwam de weken erna evenmin vooruit. Of beter, de hele winter door. De trainingen waren leuk, de rest verschrikkelijk. Ja, een fietstrainingskamp in Spanje liep lekker, dan had ik nergens problemen mee. Dat was weer reden om te veronderstellen dat het lek boven was.”

Teleurstellingen bij de vleet, nauwelijks een streepje licht in de duisternis: zie dan maar eens te volharden. Sportieve dromen? Ze bestonden niet meer. Pas dit voorjaar, ruim nadat de schaatsen waren opgeborgen en talloze specialisten hun mening hadden gegeven, duwde Boeve zijn pupil een pad op dat nog niet was verkend. “Hij zei me dat ik een knik in mijn liesslagader moest hebben. Ik ben naar Goof Schep gegaan, dé expert op dit gebied in Nederland. Die liet me eerst tien weken oefeningen doen om te checken wat er loos was. Dat leverde weinig op, waarna ik kon terugkomen voor een MRI-scan. Voordat we de uitslag zouden bespreken, overleed Goof plotseling. Daardoor kwam alles stil te liggen.”

Net toen Mulders geduld opraakte, kwam de verlossing. Nu zo’n drie weken geleden werd Marthijn geopereerd. Hij pakt zijn mobiele telefoon, een seconde of twee later zijn er beelden te zien van het binnenste van zijn lies. “Kun je ertegen?”, vraagt-ie, zelf aandachtig kijkend naar de bloederige massa. “Zodra die arts mijn been dubbelvouwde, zag je de spier knikken. De ingreep duurde anderhalf uur.”

Momenteel is het revalideren geblazen. Wel een beetje bewegen, niet intensief en zeker geen belastende dingen doen die druk op zijn lies uitoefenen. Acht weken kalm aan, daarna kan hij de training hervatten. Mulder doet niet aan voorspellingen. “Als ik straks weer kan wat ik bij het team Bouwpartners deed, ben ik heel tevreden. Ik mik nergens op, hopelijk kan ik er in Zweden bij zijn. Alles is prima. Weet je, ik heb in mijn leven tot dusver nog niet zo veel zes gegooid met een dobbelsteen. Misschien dat dat nu ook beter zal gaan.” Boeve luistert, patat etend, mee aan de andere kant van de tafel. “Zes? Als Marthijn een keer drie gooit, is het al genoeg. Die jongen kan zó hard schaatsen. Let maar op!”

Na die woorden begeeft Boeve zich naar het vak van de coaches langs de baan, waar hij anderhalf uur later de armen wild de lucht in slingert vanwege de zege van Bart Hoolwerf. Mulder staat erbij en geniet van de taferelen. Wie weet is hij een keer aan de beurt. In 2025 of zo...