Mats van den Bos: leren verandert heel snel in debuteren

Van den Bos, met z’n negentien jaar en een maand of negen nog even in de tienerjaren, zegt dat er sinds maandag weinig tijd is geweest om bij dat ogenblik stil te staan. “Ik weet wel dat ik naderhand met mijn hoofd ergens anders zat dan bij de training. De World Cup in Nagano, da’s even wat anders. Oké, uiteindelijk is het een 500 meter zoals alle andere die ik daar mag schaatsen, en in de B-divisie. Maar dat maakt helemaal niets uit. Ik ga het zien”, aldus de Haarlemmer die sinds dit jaar de kleuren van Team IKO-X2O draagt. Dinsdagmiddag stapte hij met de rijders van Team Albert Heijn Zaanlander in het toestel naar het land van de rijzende zon.

Je bent vanuit de junioren overgekomen. Dan denk je waarschijnlijk: eerst acclimatiseren, verder groeien en daarna zal het internationale werk pas beginnen.
Mats: “Dit seizoen zou een leerjaar worden, waarin ik geen verwachtingen of doelen aan had gehangen. Ik zie het allemaal wel wat er gebeurt, zei ik tegen de trainers. Laten we ons ding doen. Wat je ziet meestal mensen die zich een beetje verbeteren, of sporters die niet uit de verf komen. Ik had geen idee welke kant het met mij zou opgaan, of wat er mogelijk zou zijn. Het avontuur begon en op het World Cup Kwalificatietoernooi (WCKT) zat ik amper een tiende van de tickets voor de wereldbeker. Ik eindigde als zevende op de eerste 500 meter, daarna werd ik vijfde. Nou, ik kan je vertellen: daar dacht ik afgelopen zomer niet aan hoor. Dat me vervolgens maandag werd verteld dat ik richting Japan zou gaan, was als een droom.”

Is dat zo? Ik begreep dat je op de teampresentatie al sprak over 34’ers rijden.
“Ja, dat werd aangehaald door een journaliste, die me vroeg wat mijn doelen zouden zijn. Zij begon over een 500 meter in 34 seconden.”
Oh, oké. Je staat wel bekend als iemand die erg serieus bezig is met zijn sport, bijvoorbeeld op het gebied van voeding en trainingsmethoden.
“Ja, daar was ik vroeg bij. Misschien helpt het me, mogelijk ook niet. Dat zal de tijd uitwijzen. Feit is dat ik supergoed ben opgevangen in de ploeg. Alles wordt haarfijn uitgelegd en ik kan of mag alle fouten maken die je kunt bedenken. De staf haalt heel erg de druk van de ketel, als het om presteren draait. ‘Laat je niet gekmaken. We weten dat je goed kunt schaatsen’, is me gezegd. Dat geeft vertrouwen.”