Drie finaleplaatsen, een medaille: meer zat er op de eerste finaledag van de World Tour in Seoul echt niet in. En ook op de relayonderdelen ging het licht vroegtijdig uit voor TeamNL Shorttrack. Zelfs een succesvol protest kon er niets aan veranderen.
Als volleerde Canadese houthakkers ploegden Felix Roussel en Steven Dubois zich door het woud van driftig heen en weer bewegende shorttrackbenen naar voren. Er was wat lichamelijk contact en ook klonk er geluid van schurende messen. En hoe dichter de finishlijn van de 1500 meter in zicht kwam, des te groter werd de chaos. Behalve voor William Dandjinou. Die reed onbedreigd naar weer een gouden medaille, zijn vijfde individuele van deze winter.
Jens van ’t Wout mocht ook mee met zijn aartsrivaal naar het podium, voor een bronzen plak. Hij had geknokt voor wat-ie waard was, maar het sloopwerk van de net genoemde Noord-Amerikanen haalde hem uit balans en uit de race. Door de penalty’s die Roussel en Dubois kregen, ‘promoveerde’ de kopman van Oranje toch. Die meevaller had Friso Emons niet. Hij bereikte voor het eerst dit seizoen de A-finale van een afstand. “Dat is op zich een prettig gegeven, maar het is wel op een frustrerende rit uitgedraaid. De chaos zat erin vanaf de start en daardoor lukte het me niet in m’n ritme te komen. Dat kostte weer te veel energie om alsnog wat te proberen”, verklaarde Emons, die als toegevoegde naam uit de halve finale was doorgedrongen tot het medailleduel. Hij verscheen uiteindelijk als zesde in de uitslag op het wedstrijdformulier.
Qua resultaat belandde ook Michelle Velzeboer buiten het licht van de schijnwerpers (vijfde in de A-finale 1000 meter), maar er viel op haar presteren weinig aan te merken. In de kwartfinale zette ze heel brutaal de heat volledig naar haar hand. Kim Boutin en Choi Minjeong hadden niets in te brengen. Tijdens de laatste schifting voor de finale hield Velzeboer de zenuwen wederom onder bedwang; de tweede plaats achter Kristen Santos volstond. Zus Xandra beleefde een zeldzame tegenvaller, want ze haalde de medailleronde niet.
Met Gilli Kim, Danaé Blais (winnares van de 1000 meter in Beijing), Choi Minjeong en Kristen Santos als opponentes wachtte Michelle een stevige kluif. Ze koos vrijwel onmiddellijk voor het offensief, als controleur van de race op kop van de groep. Die aanpak leek een verstandige, al kostte het veel kracht. Toen ze de spreekwoordelijke deur achter zich niet meer dicht kon houden, vervloog het zicht op een tweede individuele medaille. Kim, Blais, Minjeong, ze vlogen er allemaal langs.
“Aan het eind kwam ik iets te dicht op Blais te zitten en kon ik me daar niet meer vrijmaken om er weer langs te glippen”, vertelde Velzeboer die per race haar zelfvertrouwen had voelen groeien. “Ik ben heel blij met de manier waarop ik de hele dag door heb gereden. Het zou mooi zijn geweest als ik dat had kunnen afsluiten met een medaille. Op de relay lagen er mogelijkheden.” Daar had ze gelijk in. Het vrouwenkwartet was tot op de streep in de running. Zus Xandra, de vaste afmaakster van dienst, wist het net ervoor verloren terrein niet meer terug te veroveren.
De Dutch Lions verspeelden op de teamdisciplines twee van de drie kansen op goud, zilver of brons. De vrouwen dropen al af na de halve eindstrijd: een penalty die Xandra Velzeboer opliep betekende uitsluiting. Toch verscheen het kwartet weer op het ijs voor de finale. Een protest tegen de gang van zaken op het middenterrein (Xandra Velzeboer werd bij het wisselen gehinderd door een Italiaanse) werd gehonoreerd door de jury. Dat buitenkansje liet Oranje na te benutten: vierde, dus alsnog lege handen. De mannen realiseerden zich dat eveneens, toen Jens van ’t Wout net voor een aflossing op zijn achterwerk stuiterde, zo de riante uitgangspositie voor de resterende ronden uit handen gevend. Via de halve finale tuimelde TeamNL naar de B-finale. Zo blijft er alleen nog hoop op eremetaal in de mixed teamrelay die tot de halve finale (zondag) is gevorderd.
De uitslagen van Seoul vind je hier
