Vakantie betekent voor mij vooral even geen schema hebben. Dus niet een dag die van tevoren al helemaal ingepland is, maar bij het opstaan bedenken waar ik zin in heb. Even de stad in, koffie drinken bij Serraia (het cafeetje aan het einde van de straat, met de beste koffie van Baselga én heerlijke gebakjes), het bos in met de hond of – als het mooi weer is – een lekker ritje op de racefiets.
Het grootste verschil met een week waarin ik wel een schema heb is vooral het bijzinnetje "als het mooi weer is" en het woord "lekker" voor het ritje op de racefiets. Dus gewoon twee uurtjes fietsen met een lage hartslag en zonder gekke versnellingen, sprintjes of andere trainingsvormen.
Het enige probleem met die lekkere ritjes is eigenlijk dat mijn vriend een ander idee heeft bij een lekker fietsritje. En daar kwam ik pas tijdens een van die ritjes achter. Matteo wist namelijk nog wel een leuk rondje, "giro della valle" wat rondje van de vallei betekent. Dat klonk inderdaad hartstikke leuk.
Zo kwam het dus dat we op een mooie ochtend met een stralende zon onze fietsen pakten voor het rondje van de vallei. Mijn fiets hier in Italië is een beetje oud, het is een aluminium exemplaar met triple, maar hij fietst nog prima. Ik kan hem alleen niet meer mee naar huis nemen, want een derde voorblad is in de schaatswereld niet echt geaccepteerd. Sterker nog, ik denk dat ik keihard uitgelachen zou worden.
Maar goed, met die fiets begon ik dus het rondje van de vallei. En deze begon heerlijk met een kleine afdaling en daarna een mooie rustige weg door kleine dorpjes en langs het bos met uitzicht op de vallei onder ons. Halverwege vertelde Matteo dat er ook een klein klimmetje in zat. Prima, ik kan best wel aardig klimmen en na die afdaling had ik dat ook wel aan zien komen.
Alleen bleek klein hier te slaan op een klim van drie kilometer met een stijgingspercentage oplopend van twaalf naar vijftien procent! Ik was blij dat ik een triple had en ben op de allerlichtste versnelling naar boven gefietst. Ik deed er ongeveer twintig minuten over, maar mijn benen bleven redelijk gespaard en ik heb toch nog een lekker ritje gehad.
Wat de les ik die ik hiervan geleerd heb? Dat je met de juiste middelen elke berg kunt beklimmen. Letterlijk en figuurlijk. En ik denk dat ik de juist middelen heb; ik heb een goede trainer en fysiotherapeut, een leuke ploeg, goede schaatsen en weer heel veel zin in de zomertrainingen. En dat is – net als mijn triple – goud waard.