Canada won op het WK Shorttrack tien medailles, waarvan er zes in de kleur goud. Een fenomenaal aantal voor de Noord-Amerikaanse ploeg die niet alleen prachtige kampioenen op het ijs had staan, maar ook de meest gedecoreerde oud-rijder als ervaren stuurman aan ‘wal’: hoofdcoach Marc Gagnon.
Hij staat áltijd in een bodywarmer langs de baan, met daaronder een T-shirt, zodat niemand de imposante verzameling tatoeages op zijn armen kan ontgaan. Marc Gagnon heeft het kennelijk nooit koud, maar beleefde in China een WK-weekend vol kippenvel. Met een medailleregen die vrijwel alle historische records uit het verleden van een van de topnaties in deze sport als een tsunami wegspoelde, sloot Canada een jaar af om nooit te vergeten. Dat deed de 49-jarige Gagnon wel wat, ja.
Zes keer galmde het volkslied O Canada door het Capitol indoorstadion in Beijing. Net zo vaak volgde de man die zelf vier keer wereldkampioen allround werd en drie olympische titels bij elkaar schaatste, aandachtig hoe de vlag met de maple leaf (het karakteristieke esdoornblad) werd gehesen. “Dat zijn momenten waar je nooit genoeg van krijgt”, zei hij nadat de laatste huldiging achter de rug was. Het kon geen toeval zijn dat ook dit eerbetoon voor de Canadezen was, behorend bij de wereldtitel op de mannenrelay.
“Waanzinnig, te gek, er zijn geen andere woorden voor. We hoopten natuurlijk op een paar goede resultaten, en we wisten ook dat er kansen lagen op alle nummers. Wanneer je dan letterlijk álles pakt op het ijs, is heel onwerkelijk. We zijn het sterkste team, en dat hebben we bewezen”, vond Steven Dubois, die tot het voorbije weekend nog geen wereldkampioen was geweest. In Azië stond hij plotseling met vier gouden plakken te pronken (500, 1000 meter, mannen relay en mixed relay).
Er zaten pareltjes tussen alle prijzen. Misschien was de coup die de vrouwen in teamverband pleegden, wel de grootste overwinning. Hoe hard ze de jongste jaren ook joegen op de bevestiging dat ook bij de meiden het motto ‘eendracht maakt macht’ geen loze kreet meer mag zijn, mondiaal goud op de aflossing bleef een utopie. Veertien keer sinds 2005 mocht het Canadese kwartet (in wisselende samenstelling uiteraard) mee naar het podium; wel om brons dan wel zilver in ontvangst te nemen. Uitgerekend in Beijing, waar twintig jaar geleden voor de laatste keer goud viel te bejubelen, braken Kim Boutin, Rikki Doak, Florence Brunelle en Courtney Sarault eindelijk de ban.
De mannen moesten trouwens ook over een aardige horde springen, want na de trilogie van 2011, 2012 en 2013 was het steeds fluiten naar het goud op de relay. Wat heet: twee keer zilver en een bronzen medaille in twaalf edities zijn een tamelijk karige balans voor een grootmacht. Gagnon had desondanks een best stevige prognose gedaan. “Pin me er niet op vast”, zei hij daags voor de start van het toernooi, “maar ik hoop op zeven tot negen medailles en reken op vijf of zes." Negen, dat zou wel een derde van het totaal aan te winnen prijzen zijn… En dan eindigen op tien, een evenaring van het record uit 1996. wat de gouden exemplaren betreft: in 1994 stopte het pas na zeven keer goud. Het verschil met nu was dat er toen alleen om allroundtitels werd gestreden. Afstandszeges leverden een medaille op, verder niets.
“We hebben de verwachtingen ver overtroffen”, klonk het zondagavond. “Op WK’s en Olympische Spelen moet alles kloppen, moet iedereen op z’n best zijn en mag er geen pech optreden of iets dergelijks. Terugblikkend kun je zeggen dat het zo is gegaan. In de World Tours 5 en 6 (Tilburg en Milaan, red.) presteerde de ploeg niet op het niveau dat ik wilde zien. Kennelijk waren de rijders mentaal wat moe; we moesten daar onze focus op leggen. Dit wereldkampioenschap wilden we gebruiken als eerste grote uitdaging in voorbereiding op de Winterspelen van Milaan. Na zo’n oogst kunnen we vol vertrouwen verder. Ik ben gelukkig en trots op het team. Nu volgt er een korte pauze, daarna richten we ons eerst op kwalificatie voor de Spelen. Onze olympic trials zijn al in augustus. De Crystal Globe (bij de mannen gewonnen door Dandjinou, red.) wordt opnieuw een doel op zich, omdat er anders misschien sommige atleten zijn die zich te veel zullen concentreren op alleen het evenement in Milaan en daar moeten we voor waken.
“Dit wereldkampioenschap heeft aangetoond dat wedden op twee paarden mogelijk is: neem William Dandjinou als voorbeeld. Hij won de World Tour, maar schitterde opnieuw dit WK. Hij, de anderen, ze hebben het laten zien dat ze het spel beheersen. En de druk van moeten presteren kunnen weerstaan. Ik ben ervan overtuigd dat ze er volgend jaar op delfde manier mee kunnen omgaan.”
