Na Chris Huizinga zijn nu de ogen op Beau Snellink gericht

De Italiaan, algemeen beschouwd als de stayer die sowieso tot en met de Winterspelen van 2026 in zijn eigen land (Milaan) de langste afstanden kan domineren, maakte in een superconstante race gehakt van de 6.15,17 die Kramer op 18 november 2016 realiseerde in de M-Wave: 6.12,71. Snellink kwam uit op 6.13,99 en daar was hij terecht zeer content mee.

“Hier ben ik zeker blij om”, reageerde de rijder van Team Essent in een reactie aan de NOS. “Ik weet dat het erin zit, omdat ik me dit seizoen sowieso goed voel.” Hij noemde het een bijkomend voordeel dat hij in zijn race tegen Bart Swings geen seconde met de Belg hoefde bezig te zijn. “Ik kon volledig mijn eigen wedstrijd rijden en uitvoeren zoals ik het wilde.” Het was precies het verschil tussen vertrouwen hebben en zonder vertrouwen rondschaatsen, wat vorig jaar bij hem vaak het geval was. Verwijzend naar het World Cup Kwalificatietoernooi van twee weken terug, waar hij in de schaduw van de uitblinker toen, ploegmaat Huizinga, al tot een prima resultaat reikte (6.10): “Deze uitslagen geven aan dat ik sterk ben begonnen. Er is vorm en ik ga hard”, aldus de man uit Noorden die pas in zijn laatste twee ronden de rondetijden zag oplopen tot boven de dertig seconden.

Daarin zat dan ook voor een groot deel de achterstand op Ghiotto, een meester in regelmaat. Hij begon met 28,58 (600 meter) en liet er vervolgens twaalf rondjes tussen 29,07 en 29,72 op volgen. Zijn opponent Huizinga, voor wie hij in de aanloop naar het duel het nodige ontzag toonde (‘Wat hij heeft gedaan door 6.06 te rijden op een vijf kilometer in Thialf, is mij nog nooit gelukt’) werd compleet afgedroogd. In niets leek hij op de versie die in Heerenveen hardop durfde te zeggen dat hij klaar is om de confrontatie aan te gaan met de besten in zijn ‘bedrijfstak’. 6.22,81 biedt echter geen enkel aanknopingspunt, overigens tot zijn grote frustratie na afloop.

Huizinga gebruikte het niet als excuus, maar voerde de jetlag aan als reden voor de snel volgelopen benen die hem vanaf het begin beletten mee te gaan in het tempo van zijn beul-van-dienst. “Die ging weg met 28,5, en ik dacht oei, dat is wel wat gek. Ik liet hem uitlopen met de bedoeling in de slotronden de aanval in te zetten. Maar ja, mijn rondetijden bleven de hoogte ingaan. Ik stak wel energie in mijn poging, zonder er iets voor terug te krijgen. Met nog zes ronden op de teller wist ik dat het verloren was. Erg klote, heel teleurstellend. Er zat niets in de benen. Wat ik nu moet concluderen? Daar moet ik eerst over nadenken. Dit was een heel slecht optreden”, zei Huizinga. Hij zag een minuscuul strohalmpje: verleden jaar zakte de Nederlandse delegatie ook in de breedte door het ijs bij het bezoek aan de wereldbeker. Met dien verstande dat iemand als Patrick Roest in Obihiro de ranglijst na de vijf kilometer gewoon aanvoerde....

Vanuit het Hollands perspectief - de plakken verdoezelden behoorlijk de tegenvallers op alle fronten - zorgden Marcel Bosker en Angel Daleman voor een lichtpuntje: Bosker promoveerde dankzij zijn derde plaats op de vijf kilometer in de B-divisie naar de hoogste afdeling, zodat TeamNL volgende week in Beijing weer drie man op de A-startlijst heeft. Bosker deed wat eerder verwacht zou worden van Jorrit Bergsma; die eindigde als achtste in 6.22,02, mijlenver achter een Tsjechische wonderboy die luistert naar de naam Metoděj Jílek. Hij won bij de B’s in 6.17,14.

Angel Daleman liep glunderend over het middenterrein na haar verbazingwekkende 1000 meter. Het scheelde niet veel of ze was samen met haar voorbeeld Jutta Leerdam naar het podium gewandeld. De Leiderdorpse tiener mocht trots zijn op de vierde plaats, drietienden van het brons: 1.15,51. "Ik wilde iets te graag, waardoor ik wat te gehaast de bochten in dook. Bovendien twijfelde ik of ik een extra slag zou moeten maken voordat ik de bocht nam. Dat kostte me tijd, wat zonde is." Verder omschreef Daleman haar ervaringen als debutante in de wereldbeker als "vooral heel gezellig. Het is allemaal erg spannend, maar dat vind ik juist leuk. Met spanning moet je kunnen omgaan." Daar was ze het levende bewijs van...

Na het hoofdprogramma in de A-divisie kwamen er nog drie Oranje-klanten op het ijs. Zowel Tijmen Snel (3e) als Joep Wennemars (2e) op de 1000 reed zich naar de A-divisie; dat gold ook voor Marrit Fledderus, eveneens op de 1000 meter die ze als derde afsloot.

Er werd meer eremetaal binnengehengeld door Nederlanders. De mooiste was die zonder twijfel van Jenning de Boo (zilver). Hij verloor het boeiende gevecht op de 1000 meter met de onaantastbare Jordan Stolz. De Amerikaan had duizelingwekkende doorkomsttijden en het logisch gevolg was een nieuw baanrecord: 1.07,18, ruim een tel sneller dan Tatsuyu Shinhama op 27 oktober was geweest (1.08,33). De Boo behaalde zijn eerste podiumplek met 1.08,29, voor een andere Amerikaan, Cooper Mcleod (1.08,43).

"Hartstikke blij, hartstikke blij", was de eerste reactie van De Boo, die geplaagd werd door zenuwen. "Wanneer je zo'n tegenstander hebt, is dat wel iets. Gelukkig ging het hartstikke goed, al besef ik dat ik stappen zal moeten blijven maken, wil ik Stolz een keer verslaan. Ik schaatste een snellere slotronde dan in Thialf (27,06 tegen 27,6, red.), dus ik kom alweer wat dichterbij. Om hem te kloppen, zal ik na 600 meter zoveel voorsprong moeten hebben dat hij me niet meer kan terugpakken. Op het moment dat hij me vandaag snoeihard voorbij racete, dacht ik alleen maar: ik moet er achteraan. Wat Stolz steeds weer kan, werkt niet demotiverend hoor. Integendeel, het wordt meer en meer een uitdaging voor me."

Jutta Leerdam kopieerde De Boo door bij de vrouwen zilver af te halen. Onderweg bleek de Westlandse een fractie sneller dan de uiteindelijke winnares Miho Takagi, aan de streep had de Japanse veelvraat een positieve marge van 0,36: 1.14,60 om 1.14,96 voor Leerdam. Brittany Bowe meldde zich voor het brons.

Joy Beune beklom opnieuw het podium voor een bronzen plak op de drie kilometer. Die uitslag stemde haar nog enigszins tevreden, over haar wedstrijd was ze niet te spreken. "Dit was er een op karakter, op zacht ijs waarmee het iedereen moeilijk had", zei de vrouw van IKO-X2O die het zilver misliep op een paar duizendsten. Ragne Wiklund werd tweede, Ivanie Blondin was de surprise van de dag door de zege te pakken. De Canadese won in 2019 voor het laatst een individuele wereldbekerrace, ook in Nagano.
De uitslagen van de tweede dag van de wereldbeker staan hier