Gegil van spanning, tranen van geluk en vijf glunderende gezichten: de relayfinale van de vrouwen draaide uit op een Hollands feestje tijdens de Odido Cup in Tilburg. Maar oh, wat had het weinig gescheeld of die eerste overwinning van de winter had nog langer op zich laten wachten.
Toen Michelle Velzeboer de laatste duw aan haar zus gaf in de finale van de relay, hoefde Xandra alleen Arianna Fontana voor zich te dulden. Een ronde later leek de klus al geklaard op het moment dat Velzeboer langs haar Italiaanse rivale schoot. Toch ontstond er geen uitzinnig kabaal in het uitverkochte IJssportcentrum in Tilburg. Enkele tellen na de race bleef het akelig stil, want Fontana leek na de laatste bocht Velzeboer te hebben ingehaald. Maar was dat voor of na de finish? Slechts bondscoach Niels Kerstholt was zeker van zijn zaak en gaf high fives aan zijn meiden.
“Eerst juichte ik, vervolgens gilde ik en vroeg ik me tegelijkertijd af: Is het wel goed gegaan?”, herbeleeft Velzeboer die seconden na de finish. “Fontana kwam als een duveltje uit een doosje, maar gelukkig kon ze zo weer terug in datzelfde doosje.” Tweeduizendsten was het verschil tussen een tweede plaats en een vertrouwensboost voor de Nederlandse relayploeg. Want in een winter zonder de gestopte Yara van Kerkhof en de afwezige Selma Poutsma (geblesseerd) en Suzanne Schulting (richt zich wegens een onwillige enkel deze winter op de langebaan), was brons tijdens het eerste World Tour-weekend de enige tastbare herinnering aan vier verreden aflossingen voor de vrouwen in deze serie.
Zoë Deltrap voelde dat ze grote shorttrackschoenen moest vullen door de afwezigheid van drie van de vier vrouwen die in 2022 olympisch kampioenen werden. “Dat was zo’n ervaren team. Ik vond het spannend om deze winter met bijna een geheel nieuwe ploeg te rijden. Die druk ervaarde ik, maar ik wist ook dat we onszelf de tijd moesten gunnen te wennen.” De 19-jarige schaatsster sloot voor het eerst een relayfinale bij de senioren winnend af. “Niet normaal gaaf. Ik kan me niet veel meer van de race herinneren, behalve dat ik heel bang was over te stappen, want het ijs was heel slecht. Op het moment dat Xandra als tweede de beslissende ronden inging, drong tot me door dat we zomaar konden winnen. Het publiek ging gillen en vanaf de binnenkant deed ik mee: Kom op Xan! Vanavond wil ik de livestream terugkijken om het nog een keer te beleven.”
Haar collega Diede van Oorschot had al vaker een podiumceremonie meegemaakt na een gouden relay, desondanks merkte ze dat er enkele waterlanders over haar wangen biggelden. “Vreugdetraantjes. Ik keek achterom en zag onder anderen mijn opa en oma zitten. Het hele seizoen werken we zo hard voor die zege. Prachtig om nu voor het eerst in Nederland te winnen met allemaal bekenden in het publiek. Dat minieme verschil maakt het extra mooi.”
Zo was er na zes relays (inclusief het EK) eindelijk een gouden plak op te schrijven voor de vrouwen van TeamNL. “Als het moeizaam gaat in de wedstrijden, moet je erop letten dat je met z’n allen het vertrouwen blijft houden”, vertelt kopvrouw Xandra Velzeboer. Waar ze jarenlang de jongste of een van de jongsten was, is ze dit seizoen noodgedwongen de kartrekster van de ploeg. De 23-jarige shorttrackster is zich bewust van haar rol en kan er af en toe over sparren met de vorige stamoudste Yara van Kerkhof. “Soms vind ik die rol lastig, want ik ben gefocust op het verbeteren van mezelf. Maar ik weet dat je je die eerste races niet op je gemak voelt. Het is zo waardevol om dan het geloof van je teamgenoten te ervaren. Richting het WK geeft deze overwinning een boost. We staan er weer.”
Voor Xandra Velzeboer was het de tweede plak van de Odido Cup, want eerder op de zaterdag werd ze derde op de 1000 meter. “Ik ben trots op het brons, al baalde ik wel een beetje. Aan het begin van de race zat ik goed gepositioneerd achter Corinne Stoddard. Misschien had ik iets rustiger moeten blijven in plaats van haar steeds proberen in te halen. Daardoor verspilde ik veel energie. Maar ze was heel sterk, net als Hanne (Desmet).”
Alle uitslagen zijn hier terug te lezen.
In tegenstelling tot Xandra Velzeboer lukte het Hanne Desmet wel om Corinne Stoddard in te halen. Na lang loeren sloeg ze aan het einde van de wedstrijd toe en pakte met gemak de overwinning. “Het schaatsen voelt heel goed. Ik kan zoveel snelheid maken, waardoor inhaalacties net wat makkelijker lukken en ik langer durf te wachten", concludeert de winnares.
Die snelheid ontbrak aan het begin van de winter, maar de afgelopen weken heeft ze er flink in kunnen investeren. Met het oog op het WK van maart en op de Olympische Spelen van volgend jaar besloot ze het EK in Dresden aan zich voorbij te laten gaan. In plaats daarvan reisde ze af naar Hongarije. Waar ze aan het begin van het seizoen trainde met de Canadese vrouwen, reed ze nu achter de Hongaarse mannen aan. Correctie: niet alleen achter, ze deed ook netjes haar kopbeurten. “Als je meedoet, moet je ook op kop rijden. Zij willen niet van mij verliezen, maar dat gebeurt wel geregeld”, vertelt de Belgische lachend.
Ze vervolgt: “Het is goed de lijnen van de mannen mee te krijgen. Zij zijn heel goed in het opbouwen van snelheid. Maar het is ook fijn met de Canadese vrouwen te rijden. Ik moet immers ook tegen vrouwen racen.” Door afwisselend trainingskampen in Canada en Hongarije, haar Amerikaanse vriend Joey Mantia en de Belgische nationaliteit is Desmet af en toe wel de kluts kwijt. “Ik ben nooit thuis, weet niet eens wat mijn thuis is. Daardoor krijg ik wel een bepaalde weerbaarheid. Het maakt niet uit wat er om mij heen gebeurt, ik doe mijn ding. Ik kan me makkelijk aanpassen. Bovendien zijn Joey en Stijn (haar broer, red.) er altijd bij.”
