Ze vindt het zelf wel stoer, en dat is ’t ook. Wie gooit nou een maandenlang ingestudeerd programma zo kort voor een groot toernooi overboord om aan iets nieuws te beginnen? “Niemand”, zegt Wories heel stellig. “Maar ik kan niet anders. De tekst en de muziek van mijn korte kür (Who I am van Alan Walker, red.) horen niet langer bij me. Ja, die pasten prima in de periode van m’n comeback. Toen was ik heel erg een met de muziek die wat betekende voor me. De stemming die ik destijds had, een beetje somber, is verdwenen. Ik ben een gevoelsmens. Zodra iets niet meer goed voelt, ga ik op zoek naar oplossingen. Intussen ben ik een stap verder na de herlancering van mijn sportcarrière. Het is tijd om meer impact te creëren met de korte kür.”
En Thomas Kennes, je coach, stond natuurlijk te springen van enthousiasme. Die zei onmiddellijk: ‘Dat gaan we doen’.
Niki Wories: “Niet meteen.”
Dat kan ik me voorstellen.
“Nee, ik legde het voor aan hem en hij snapte het. Nadat we het er goed over hadden gepraat, was hij het met me eens dat dit misschien de juiste stap zou zijn. Ook al vond hij het heel spannend om te doen, net als ik. Want ik heb de nieuwe kür alleen tijdens de trainingen gedaan.”
Het is bijzonder. Je bent, sinds je op het ijs bent teruggekeerd, bezig aan een traject dat hopelijk moet resulteren in deelname aan de Winterspelen in Milaan. Dan kun je ook zeggen dat dit met vuur spelen is.
“Ja, maar als je geen risico’s neemt, kom je nergens. Ik vind het hartstikke leuk, geniet er zelfs van. Mijn punt is dat ik het altijd op een bepaalde manier heb gedaan, maar niet heb gered wat ik wilde realiseren. Daarom wilde ik nu niet langer vasthouden aan wat ik altijd heb gedaan. Thomas en ik hoorden bij een van de vorige wedstrijden de muziek waarop een andere rijdster schaatste. Het was uit de Titanic, de love story van Rose en Jack. Een bekend fragment waarmee we de jury wat meer willen triggeren.”
