Terwijl Veerle van Koppen vol ongeloof in de tent van Puur ICT – BTZ zit en af en toe stamelt ‘ik kan het niet geloven’, vloeit een spraakwaterval uit de mond van Esther Kiel. Gestuwd door adrenaline en met een paracetamol achter de kiezen vertelt ze in rap tempo het verhaal van haar eerste zege over tweehonderd kilometer.
“Het was heel erg afzien vandaag, vooral mentaal”, neemt Kiel ons mee in de koers.“ Dat wist ik van tevoren en hadden we ook meegenomen in de voorbespreking. Ik probeerde in het moment te blijven en niet de rondes af te tellen. Af en toe mijn kopbeurtjes meedraaien, zodat ik bezig zou blijven.”
Voorafgaand aan de Grand Prix Finale deelde Kiel de favorietenrol met Tessa Snoek. Al had het niet veel gescheeld of de rijdster van Puur ICT – BTZ had vroegtijdig de wedstrijd moeten verlaten. “Ik viel heel hard met mijn hoofd in de sneeuw en zag dubbel. Shit, het gaat niet goed met me. Ik moet uitstappen, schoot door mijn hoofd. Ik heb een tijdje stilgestaan. In de kopgroep van negen wachtten we steeds op elkaar wanneer iemand gevallen was. Na mijn buiteling keken ze achterom en zagen ze me niet. Daarom moest ik zelf terugkomen. Gelukkig werd er niet hard doorgereden.”
De rondes die volgden was Kiel voornamelijk bezig met haar gezondheid. “Ik had hoofd- en nekpijn en vroeg me af of ik wel door kon. Bij het passeren van de verzorgingsstraat gaf ik gelijk door dat ik gevallen was en last van mijn hoofd had, waardoor ik later een paracetamol kreeg. Inmiddels is de hoofdpijn weggezakt. Een paracetamol doet wonderen. En de overwinning ook”, voegt Kiel er lachend aan toe.
Met de kopgroep reed ze op de finish af. “De laatste rondes keek iedereen naar Tessa en mij. Nadat zij gevallen was, was het aan mij alles dicht te rijden. Er waren veel aanvallen in de kopgroep. De andere rijdsters bleven het proberen. Verschillende meiden die eerder gelost waren kwamen terug en wilden gelijk demarreren. Daar moest ik continu op reageren.”
Snoek was inmiddels teruggekeerd, maar ook de reddingsboei voor Kiel: ploeggenote Veerle van Koppen. “Een engeltje uit de hemel. Ik was zo blij haar te zien.” Van Koppen rustte niet uit, maar plaatste gelijk een aanval. “Ja! Dit is het moment”, juichte Kiel van binnen. “Tessa kwam uit mijn rug en moest erachteraan. Ik schreeuwde naar Veerle: doorrijden, Veer, doorrijden! Maar ze zat helemaal kapot. Gelukkig kon ze het tempo erin houden, zodat ik niet meer hoefde te reageren op de aanvallen.”
Kiel besloot vroeg haar eindspurt in te zetten. “Het was wind mee en ik wilde niet wachten tot iemand anders zou gaan. Eenmaal aangezet vond ik het toch wel heel vroeg. Ik hoorde Elsemieke keihard aangemoedigd worden door iedereen. Nee. Elsemieke gaat hem niet winnen. Ik ga hem pakken.” En zo geschiedde.
“Voorafgaand aan dit seizoen had ik twee dromen: het ONK winnen en deze wedstrijd. Dat ik de Nederlandse titel op natuurijs won was al prachtig. Maar ik wist dat ik die tweehonderd ook aan zou kunnen. Het is gelukt. Als draagster van het rood-wit-blauw is extra mooi.”
Waar de energie van het gezicht spatte bij Esther Kiel, zo wankel zag haar concurrente Tessa Snoek er na afloop van de race er uit. “Mentaal ben ik er niet helemaal bij. Ik zit nog in een tunnel. Het was echt heel zwaar vandaag. Ik zat er niet lekker in en voelde de druk omdat ik vorig jaar de tweehonderd gewonnen had. Honderd keer heb ik tegen mezelf moeten zeggen dat ik door moest rijden, maar ik heb ook honderd keer de tent in willen sturen.”
Omdat het er niet vanaf straalt, geeft Snoek zelf duiding aan haar gevoel na afloop. “Het is een overwinning voor mezelf dat ik het gehaald heb. Hoewel je het niet merkt, ben ik heel blij. Ik ben hartstikke trots dat ik derde ben geworden vandaag en dat ik het Grand Prix-klassement op mijn naam heb geschreven. Mijn team heeft me enorm geholpen door mij vertrouwen te geven.”
Ook de nummer twee van de koers verdient erkenning, omdat ze voor de tweede keer deze week op het ereschavot stond. En dat als eenling in de koers, bij afwezigheid van haar teamgenoten Lianne van Loon en Nikki Noordergraaf. Elsemieke van Maaren: “Ik ben heel blij dat ik in mijn eentje de controle had en geen kopgroepen gemist heb. Omdat ik in januari twee weken ziek ben geweest, heb ik hier echt naartoe gepiekt. Ik heb hard voor deze week in Zweden getraind. Ik baal erven dat ik geen zege gepakt heb, dat blijft me een beetje achtervolgen”, vertelt de vrouwen die al vele podiumplekken achter haar naam heeft staan, maar nog geen eerste plaats heeft gepakt. “Ik reed voor een ding hier en dat was de overwinning. Tweede is niet zo fijn, al is het wel mijn beste klassering op een tweehonderd.”
