Kan Kjeld Nuis starten op het WK Afstanden of moet hij door zijn voetblessure afhaken? De onzekerheid is nog volop aanwezig, maar de 35-jarige schaatser laat zich niet vangen door de zorgen. Hij is positief, zeker na de eerste geslaagde ijstraining in twaalf dagen.
“Super goed! Super goed!”, antwoordt Kjeld Nuis op de eerste vraag hoe het met zijn voet gaat. Anderhalve week geleden blesseerde hij zichzelf tijdens de World Cup in Heerenveen, toen hij na een diskwalificatie op de 1500 meter in woede ontstak en zich afreageerde op een stoel. Sindsdien vonden zijn trainingen op de fiets plaats of aangepast in het krachthonk. Dinsdagmiddag vond in het Noorse Hamar de eerste test op het ijs plaats. Kon Nuis een vliegticket naar huis boeken of is deelname aan het WK komend weekend realistisch?
“Het eerste rondje voelde nog best k*t, omdat mijn hiel hoger stond in mijn schaats. Fysio Johan (Methorst, red.) vond dat niet gek, mijn voet is immers nog gezwollen.” Nuis stapte even van het ijs, koelde zelfs zijn voet aan het bevroren water en trok vervolgens zijn schaats weer aan. Langzaamaan veranderde de vragende blik op zijn gezicht in een glimlach. Hij kon meer rondjes maken dan verwacht. “Het was even wennen, omdat ik twaalf dagen niet geschaatst heb. Dat doe je normaal niet in aanloop naar een WK. Never, nooit. Maar het ging echt goed. Ik kreeg steeds meer feeling.” Het was een opluchting voor Nuis, die expres geen pijnstilling had ingenomen. “Ik moest echt eerlijk zijn. Zou het niet gaan, moest ik van het ijs en zou ik naar huis zijn gegaan.”
Vervolgens wachtte nog een belangrijk moment: hoe zag de wond eruit na opgesloten te hebben gezeten in de schaats? Nuis sprong snel na de training onder de douche en smeerde antibioticacrème op zijn voet. “Mocht het ontsteken, ben ik alsnog klaar.” Ook na het bekijken van de wond overheerste het optimisme. “De wond zag er netjes uit. Niet rood of dik. Het klopt niet, het is niet geïrriteerd. Een stapje vooruit.”
Die pijnstilling blijft voorlopig in de koffer en zal zaterdag en zondag geslikt worden, mits het licht dan op groen staat. “Ik schat de kans nu 75% in dat ik start. Ik hoop dat het morgen weer een stukje beter voelt en dat de zwelling afneemt. Het grootste risico is nu dat het gaat ontsteken.”
Woensdag volgen wederom enkele rondjes op het ijs, gevolgd door een rustige krachttraining in de middag. Nuis hoopt dat in de avond de hechtingen eruit kunnen. Op donderdag zal hij niet schaatsen, waarna het vrijdag D-day is in kamp Nuis. Dan staat een tempo en een start op het programma. “Conditioneel ben ik fit, maar ik moet er nu nog niet aan denken om mijn rechtervoet in het ijs te zetten voor een start. Laat staan het wegrennen die eerste passen. De druk is dan vol op je hak. Nu kan ik dat nog niet aan, maar in vier dagen kan een hoop veranderen.”
Nuis is optimistisch. In zijn woorden sluimert door dat hij vertrouwen heeft in de goede afloop en dat hij niet bezig is met een slecht scenario. Maar ook hij weet dat het een dubbeltje op zijn kant is. “Gerard (van Velde, red.) zegt ook: ‘Als je een ontsteking in je voet krijgt met een olympisch seizoen voor de deur, ben je nog veel verder van huis.’”
Naast dat Nuis blij was met de reactie van zijn voet op de training, was hij ook opgelucht dat hij eindelijk aan de slag mocht. Na een week fietsen in het Nederlands zonnetje, had hij de afgelopen drie dagen voornamelijk op zijn hotelkamer doorgebracht, kijkend naar oude wedstrijden. “Zaterdag waren we hierheen gevlogen. Ik kon echt nog niet schaatsen, want de wond was niet voldoende gedicht. Misschien had ik langer in Nederland moeten blijven. Iedereen hier is bezig de puntjes op de i te zetten. In de krachthonken zijn ze hun piekvermogens aan het pompen, op het ijs doen ze hun tempo. Daar kijk ik naar en dan vloek ik even. Ik lig hier met mijn benen omhoog in bed. Dat is het enige wat ik doe. Ik hoop dat ik lekker uitgerust ben, maar qua zelfvertrouwen is het weleens beter geweest.” Desondanks durft Nuis te geloven in de wereldtitel. “Ik zeg geen nee, anders was ik naar huis gegaan.”
Tijdens het interview pakt Nuis meerdere malen zijn telefoon erbij, om foto’s van de wond te laten zien. “Echt heel interessant die wond. Joy (Beune) plaagt me er ook mee: ‘Jij zit er de hele dag naar te turen. Moet ik anders meekijken? Dan gaat het herstel vast sneller’”, doet Nuis lachend zijn vriendin na.
Veel gelach en vrolijkheid bij Nuis, maar ook hij ziet in hoe deze ellende begonnen is. “Natuurlijk heb ik vaak gedacht dat ik het mezelf heb aangedaan. Ook als ik het filmpje terugzie. Gozer, je loopt weg omdat je tot tien wil tellen. Dan tel je tot acht en geef je die stoel een rotschop. Dat slaat nergens op. Je verwondt je dusdanig dat je de dag erna niet meer van start kan. Daar heb ik wel echt spijt van. Denk even na. Het hele jaar doe je voorzichtig met jezelf, nu doe je iets in een split-second zonder over de gevolgen na te denken. Het is een heel harde les. Misschien komt het niet goed, misschien word ik wereldkampioen. Dan hebben we een heel mooi verhaal.”
