Ter Mors verloor afgelopen zomer na een lang ziekbed haar vader en heeft daarnaast ook de zorgen om haar ernstige zieke zus aan haar hoofd.
Hoe zou je de afgelopen periode met Jorien beschrijven?
Otter: "Als een rollercoaster denk ik. Als het in het hoofd goed zit, dan is de rest ook geen probleem. Maar als het mentale wat minder is, dan gaat de rest ook minder. Dat probeer ik ook altijd uit te leggen aan mijn atleten, maar pas als je daadwerkelijk met die feiten geconfronteerd wordt, merk je wat voor een invloed dat heeft."
De vader van Ter Mors overleed toen jullie op trainingskamp waren. Binnen een week keerde zij echter al weer terug in het kamp. Had je het gevoel dat je haar extra in de gaten moest houden?
"Nee. Als Jorien een ander type was geweest had ik zeker overwogen haar langer naar huis te sturen. Wat dat betreft is het wel schipperen geweest. Aan de ene kant is Jorien de meest gemotiveerde sporter die ik ooit ontmoet heb. Wat van haar gevraagd wordt, voert ze tot in detail uit. Ze is zo ontzettend gedreven."
"Ik dacht eerlijk gezegd ook, toen dat telefoontje kwam (dat haar vader was overleden, red.), dat er rust zou komen. Ik had bijna het gevoel dat het misschien wel een opluchting zou zijn. Maar het tegenovergestelde is gebleken. Het heeft toch een vacuüm met zich meegebracht en daar heeft Jorien nu moeite mee. Om daar invulling aan te geven."
"Dat is nu het grote probleem en dat kan ik me erg goed voorstellen. Heel eerlijk gezegd had ik gedacht dat ze er wat makkelijker mee om zou gaan. Nu blijkt het toch een probleem te zijn. Haar drive is gewoon wat minder. Ze geeft wat eerder toe aan haar gevoel waar ze voorheen juist doorsloeg de andere kant op."
"Zoals we zeggen: 'mannen mogen niet huilen, vrouwen moeten niet zeuren', dat was bijna haar adagium. Daar draaide alles bij haar om. En ik merk dat ze daar nu wat makkelijker aan toegeeft en daar heeft ze het moeilijk mee."
Zie je dat terug op het ijs?
"Zeker. Je ziet gewoon dat ze nu niet meer omvalt voordat ze stopt. Waar ze voorheen soms zo ver ging dat zelfs wij ons af en toe afvroegen: komt dit wel goed? Ik merk dat die instelling minder is geworden."
"Ze heeft het er gewoon moeilijk mee. Het is niet per definitie dat ze het daardoor rustiger aandoet, maar ik merk dat ze zich soms realiseert: wat doe ik nu terwijl mijn vader is overleden? Had ik niet bij mijn familie moeten zijn? Die vragen komen nu boven terwijl die er in mijn beleving voorheen nooit zijn geweest."
Heb je overwogen om bijvoorbeeld de hulp van een motivational coach in te roepen?
"Nee, ik denk dat het team op zich en ik als coach daar genoeg in kunnen sturen. Je moet met dat soort dingen ook oppassen. Er zijn zoveel mensen die een stempel hebben als motivational coach, een helper in nood, een rouwverwerker. Maar als je in een dergelijke situatie bij zo'n meisje net de verkeerde woorden overbrengt belandt ze misschien wel van de drup in de regen."
Het afgelopen jaar heeft zowel Jorien als jij een duidelijke ambitie uitgesproken met het willen meedoen op zeven onderdelen. Moet haar mentale toestand verbeteren om dat te kunnen waarmaken?
"Ja, natuurlijk. Ze moet die rust vinden. Hard trainen heeft alleen maar effect als je ook die rust kan vinden. We moeten haar die ruimte geven en haar duidelijk maken dat op dit moment rust misschien wel belangrijker is dan hard trainen. We hebben de afgelopen drie jaar ook heel hard getraind om daar nu ruimte aan te kunnen bieden. Zodat ze nu mentale rust kan pakken, daar moet ze zich aan durven over te geven."