Prins van de 1000 meter en een regenton vol tranen

Geen twijfel mogelijk dat Jordan Stolz thuis in de Verenigde Staten het voorbije weekend verschillende keren de laptop heeft geopend, speedskatingresults heeft ingetikt en naar World Cup Kwalificatietoernooi is gegaan. Zo zijn schaatsers: ze roepen om het hardst dat ze vooral, voornamelijk en alleen met zichzelf, de prestatie en de verbetering bezig zijn, maar ondertussen met de nodige argwaan en nieuwsgierigheid zoeken naar de vorderingen van de concurrenten.

Tim Prins, winnaar van de 1000 meter in een tijd van 1.08,09, behoort tot de langebaanrijders die meestal kritisch naar hun eigen uitslagen kunnen kijken. “Van deze tijd zal Stolz niet onder de indruk raken. Logisch hoor: het is leuk dat ik hiermee vanmiddag win, maar internationaal heeft het weinig te betekenen. Dit moet nog veel sneller”, zei de Fries, die glansrijk slaagde voor de eerste examens. Hij werd tweede op de 500 meter, vierde op de 1500 meter en pakte de koppositie op de dubbele sprint. Normaal gesproken wachten hem in Japan (Nagano) en Beijing, de eerste locaties van de wereldbekerserie 2024-’25, drie starts per weekend. “We zullen overleggen of het slim is alles te rijden, want er wacht een drukke winter.”

Bovendien moet er ruimte overschieten om te groeien, en om in te zoomen op aandachtspunten die de net gereden wedstrijden opleverden. De World Cup vindt-ie schitterend, de vette prijzen liggen in Thialf (EK Sprint) en Hamar (WK Afstanden). Dan wordt het alle hens aan dek. “Tot die momenten zijn we bij Reggeborgh druk. Het niveau in onze ploeg is zo hoog, dat we eerst elkaar er maar eens vanaf moeten zien te rijden. En die gasten van Essent uiteraard”, klonk het realistisch. Pas daarna zal Stolz in beeld verschijnen. “Het zal lastig zijn hem partij te bieden, maar niet onmogelijk. We hebben ook al dingen laten zien die absurd zijn. Ik herinner me nog dat we op de eerste internationale 1000 meter op anderhalve seconde werden geschaatst door hem. In de tweede race zat ik 0,08 achter hem…”

Met de discussies over de Amerikaan zal good-old Hein Otterspeer zich de maanden hiervoor wat minder hebben bemoeid. De lange Zuid-Hollander leek dankzij de vijfde plaats op de ranking van de 1000 meter (1.08,65) zijn wereldbekerabonnement dat al vijftien winters doorloopt, te kunnen verlengen. Er was (is) een maar: ploegmaat Kjeld Nuis, die door liesklachten geen acte de presence kon geven en in de wachtkamer plaatsnam voor een aanwijsplek. “Kjeld moet maar een aanwijsplek ontvangen voor de 1500 meter, dan kan ik de mijne krijgen”, oordeelde Otterspeer luchtig.

Hij besefte heel goed dat er zich zondagmiddag een klein mirakel had voltrokken, toen alle ritten waren verreden. Zijn aanloop naar het seizoen was allesbehalve een droomvlucht te noemen geweest, niet voor het eerst vanwege die vermaledijde rug van hem. De gehele zomer trainde Otterspeer in z’n uppie; wanneer de Reggeborgh-boys elkaar opzochten en uitdaagden in het krachthonk, rende Hein thuis de trap op, bij wijze van alternatieve, maar niet al te belastende training. Zijn noodgedwongen houtje-touwtje-benadering bracht vanzelfsprekend geen innerlijke rust en wierp des te meer vragen op, die in twee duizend meters beantwoord moesten worden: een trainingswedstrijd op 2 november (1.09,13) en de proeve van bekwaamheid tijdens de slotdag van het WCKT. Knap dat de geroutineerde beer met zijn gemankeerde rug succesvol door de keuring glibberde. Vandaar die denkbeeldige regenton gevuld met licht-zoute waterlanders van de niet te vermijden huilbui….