"Ik vind dat wit maar niks hoor", begint Mulder grappend over de jurypakken. "Het zal in deze sport wel te maken hebben met de warmte. In de zuidelijke landen en Zuid-Amerika is het natuurlijk warm. En wat doe je dan? Iets wits aan natuurlijk. Maar hier is het gewoon koud hoor!"
Samen met zijn vrouw Leidy, die de inschrijvingen verzorgt is hij al meer dan twintig jaar actief als jurylid bij het inline-skaten. En voorlopig lijken de Mulders het naar genoegen van de rijders nog prima naar hun zin te hebben. "We zeggen altijd maar; als een van ons het niet leuk meer vindt stoppen we. Het is samen uit, samen thuis."
"Ik kom zelf vanuit het langebaanschaatsen, daar heb ik allemaal cursussen gehad", vervolgt Mulder. Bij het aanmoedigen van zijn oudste zoon Berry, die als eerste Muldertelg inlinewedstrijden ging rijden werd hij destijds gevraagd om ook daar te komen jureren. "Toen was er alleen nog maar het 'Rondje om de kerk'", gaat Mulder verder. "Dat waren de Tijl-cup marathons, die werden georganiseerd door de Zwolse Krant. Het baangebeuren bestond toen nog helemaal niet. Zo is het skeeleren begonnen: Op de Veluwe, in Oldebroek."
"Je kon alle plaatsen langs de A28 en A50 opnoemen en er was wel een wedstrijd", vervolgt Mulder lachend. "Van Nijkerk tot Hoogeveen en van Zwolle tot Apeldoorn. Het was een succes, want het publiek stond daar wel zes rijen dik."
Jureren bij het inlineskaten mag er volgens Mulder dan anders aan toegaan dan op de langebaan. Ook binnen het inlinen zelf zijn er nog veel verschillen. Zo hebben juryleden tijdens de weg en piste- onderdelen min of meer dezelfde functies, maar is de marathon een heel ander verhaal.
Desondanks begint het in alle gevallen met de hoofdscheidsrechter. Hij of zij is de eindverantwoordelijke tijdens het toernooi en stuurt de rest van de jury aan. "Dat kan steeds iemand anders zijn", zegt Mulder. "Ik ben bij de marathon nu vier keer hoofdscheidsrechter geweest. Niet iedereen kan hoofdscheidsrechter zijn, je moet aan verschillende eisen voldoen en cursussen hebben afgerond."
"Als hoofdscheidsrechter heb je natuurlijk een grote verantwoordelijkheid", gaat hij verder. "Je moet alles overleggen met de organisatie. Je gaat het parcours ook min of meer verkennen. Je vraagt om de papieren ervan, door wie het gekeurd is. Je hebt contact met de EHBO. Je moet de taken verdelen en bent tijdens de wedstrijd in contact met de speaker en aankomstrechter. Eigenlijk houd je gewoon alles in de gaten. Er komt echt veel meer bij kijken dan je zou denken."
Baan en weg
Voor de wedstrijden überhaupt kunnen beginnen moeten er natuurlijk series en startlijsten gemaakt worden. Dat wordt gedaan door het secretariaat. "Zij maken na afloop ook de uitslagen en zorgen vervolgens dat die verspreidt worden en bijvoorbeeld op schaatsen.nl terecht komen", zegt Mulder.
Voor de rijders begint het natuurlijk allemaal aan de startstreep, waar zij de starter en hulpstarter treffen. Wat de starter doet moge duidelijk zijn, maar voor de hulpstarter ligt een andere taak in het verschiet. "In 'de Area of Call' moeten de rijders zich melden, daar worden alle namen omgeroepen en wordt alles gecontroleerd. De nummers op de pakken, de wielgrootte en transponders."
Als de race eenmaal van start is, is het de taak aan de juryleden die langs het parcours staan. "De bochtencommissarissen noemen we dat ook wel", zegt Mulder. "Die mensen kijken hoe alles loopt. Op de baan gaat dit om het overschrijden van de lijn en dat je niet afwijkt van je baan. Kortom: Dat er fair wordt geskeelerd", zegt hij. "Op de weg geldt hetzelfde, alleen ligt daar geen lijn in de bocht." Als een van de rijders een overtreding begaat wordt dat via een oortje direct gecommuniceerd naar de jurywagen waar ze zich over de bevindingen zullen buigen.
In en om die wagen bevindt zich een groot deel van het juryteam: De man achter het transpondersysteem verzorgt daar de tijdwaarneming. Een ander jurylid neemt het rondebord en de bel voor zijn/haar rekening. Weer een ander bedient de video en de speaker roept vanuit daar om wat hij van de jury doorkrijgt. "Maar hij houdt ook wel van zijn eigen verhaaltjes hoor", lacht Mulder.
Daarnaast is bij de jurywagen ook de aankomstrechter aanwezig. "Hij noteert de volgorde waarop de rijders binnenkomen en checkt dat vervolgens met de tijdwaarneming." Mocht er onzekerheid ontstaan over de volgorde van binnenkomst kan de jury terugvallen op de videobeelden. "Het kan namelijk best zijn dat iemand zijn transponder om zijn rechterbeen heeft en met links eerder over de streep komt."
Terwijl de baan- en wegwedstrijden volgens Mulder nagenoeg hetzelfde zijn verschillen de marathonwedstrijden daar nog behoorlijk van. Dat begint volgens Mulder met de afwezigheid van het secretariaat. "De man die achter de transponders zit zorgt voor de uitslagen. Er zijn namelijk geen series of startlijsten nodig, de deelnemers gaan gewoon per categorie van start."
Aan die start ligt meteen het volgende verschil. "Op de sprint gaat dat natuurlijk allemaal heel correct, maar je kunt moeilijk verwachten dat een peloton van veertig man allemaal heel stil gaat staan." Vaak wordt er bij die wedstrijden dan ook een 'VIP-starter' uitgekozen. "Dat is dan bijvoorbeeld een rondemiss of zo", lacht hij. "Wij controleren zelf natuurlijk wel of rijders de goede wielen en nummers hebben en of iedereen een transponder draagt, maar dat is lastig te zien bij zo'n grote groep."
Mulder heeft daar zelf gelukkig de perfecte oplossing voor gevonden. "Als ik hoofdscheidsrechter ben laat ik alle rijders een rondje over de transponderlijn rijden", zegt hij. "Dan zien we of 'ie werkt en of de goede naam erbij staat. We stellen de rijders dan meteen voor aan het publiek. Bij de bekende rijders heeft Jannes daar dan vaak ook nog wat extra informatie bij. Ik zou er een voorstander van zijn als deze voorbereiding in de reglementen komt."
Net als tijdens de baan- en wegwedstrijden zijn er ook bij de marathon bochtencommissarissen. "Die zetten we tijdens de wedstrijd neer op de plekken waar er eventueel iets zou kunnen gebeuren, waar rijders kunnen gaan duwen en trekken." Dat valt volgens Mulder vooral te verwachten in de slotfase van de wedstrijd, met name in de laatste bocht. "Het is een groot parcours, dus je kunt helaas niet alles zien", vervolgt hij.
In een grote ronde als die van Steenwijk neemt Mulder dan ook zijn fiets mee, om naar eigen zeggen 'de boel beter in de gaten te kunnen houden'. "Anders denken ze: Oh, Mulder staat daar, dan hoeven we alleen daar netjes rijden", lacht hij. "Verder is het ook fijn als je na de wedstrijd sneller naar de jurywagen kan, het is niet prettig om eerst nog twee kilometer te moeten lopen."
Dan heeft de marathon nog één laatste verschil dat Mulder wil benadrukken. "Als er premiesprints in de wedstrijd zitten kiest de aankomstrechter wanneer er wordt gebeld." Terwijl dat tijdens de baan- en wegwedstrijden altijd vooraf bekend is weten de rijders hier vaak niet wanneer dat te gebeuren staat. "Ik vind het zelf altijd leuk om te bellen als er iemand aan het ontsnappen is", zegt Mulder. "Dat mag best beloond worden."
Een voorkeur voor een van de taken heeft Mulder niet. "Maar soms vind ik het heerlijk om even in de bochten te staan, lekker een beetje heen en weer lopen", zegt hij.
Moeilijke beslissingen
Bij het jurybestaan hoort natuurlijk ook het nemen van moeilijke beslissingen. "Soms is dat wel vervelend, maar het staat in de regels. Wij hebben als jury en scheidsrechters de taak om die na te leven. Als iemand bijvoorbeeld zijn transponder vergeet en met die van een ander gaat rijden, dat mag gewoon niet. Dan komen er verkeerde uitslagen in het systeem te staan."
"Daarnaast kun je er altijd eentje bij ons huren als je hem vergeten bent", vervolgt hij. Toch meent Mulder dat de vervelende beslissingen niet vaak tot boze gezichten leiden. "Ze weten dat ze fout zaten en dat het niet klopt. Dan zeg ik: 'Ga voor jouw en mijn plezier nu eerst maar eens de reglementen lezen'."
"Ik kan ook mild zijn, want ik geef ze vaak de kans om het de volgende keer goed te doen", gaat Mulder verder. "Maar het houdt natuurlijk een keertje op. Je moet als jurylid rechtvaardig en consequent zijn." Toch is het dit jaar nog niet tot ontzettend lastige beslissingen gekomen, meent Mulder. "Een jaar of acht geleden hadden we nog weleens twee ploegen die elkaar in het peloton vreselijk dwars zaten. Dat is niet leuk hoor."
Daarnaast is er ook nog een belangrijk regel waar de juryleden zichzelf aan moeten houden. "Als je eigen kinderen meerijden mag je niet jureren", zegt hij. Met zoons Ronald en Michel aan de wereldtop is dat bij Mulder natuurlijk meer dan eens het geval. "Dan doe ik bijvoorbeeld het secretariaat, dan hoef ik alleen maar de tijden in te vullen."
"En daarmee sjoemelen kan ik natuurlijk niet maken, daar moet je toch niet aan denken", buldert hij na een korte pauze van het lachen. "Tweehonderd andere mensen hebben er natuurlijk ook naar zitten kijken."
De juryteams moeten naar Mulders spijt wel steeds vaker uit een kleinere pool aan juryleden samengesteld worden. "Het verbaast me dan ook dat er niet wat meer oud- rijders zijn die zelf in de jury gaan", zegt hij.
Met twee decennia aan jury-ervaring in de pocket zijn de memorabele momenten natuurlijk ontelbaar. Toch begint Mulder al glunderend aan een anekdote over een wedstrijd aan de IJsselkade in Kampen. "Vier rijders stonden aan de start van een vierhonderd meter", zegt hij. "Een lang stuk rechtdoor van de kade naar een brug. Erik Hulzebosch stond aan de streep en hupsakee; te vroeg weg. 'Verdraaid nog aan toe, ben ik een keer op tijd weg, is die starter te laat', zegt 'ie."
