"De afgelopen dagen heb ik me een beetje verdiept in Astana en de Kazachen. Ik wil altijd iets verder kijken dan mijn neus lang is en Astana is een boeiende stad. Maar is het ook een èchte stad? Ik weet het niet"
"Ik denk dat je het moet vergelijken met een paar schoenen dat op de groei is gekocht. Astana heeft veel futuristische en bizarre gebouwen, maar ik weet inmiddels dat de helft leeg staat. De geraamtes zijn af, van binnen zit niets. Gebouwd voor de toekomst, voor mensen die nog moeten komen. Het gaat vooral om het uiterlijk. Alles ter meerdere eer en glorie van Kazachstan."
"Jillert Anema merkte het al op. Hij zag dit jaar veel meer auto's op straat dan vorig jaar. Een teken dat er toch steeds meer mensen naar deze stad komen. Een stad die toch ook heel mooie dingen heeft, hoor. Neem alleen het wielerstadion al, naast de ijshal. Daar lik je echt de vingers bij af, zo mooi. Is gebouwd in de vorm van een helm. Echt onwaarschijnlijk. Maar daarnaast staan dus gewoon de krottenwijken."
"Ik heb trouwens al gezien dat hier nog wel wat werk is voor bouwbedrijven als BAM en Jorritsma. Mijn hemel, wat is de bouwkwaliteit slecht. Alles zit hier los. Mijn toilet staat scheef, de wasbak kan ik draaien, de douchekop is ontploft en boven me kijk ik zo tegen alle leidingen aan."
"Je hebt hier ook veel van die versierde bruggetjes met allerlei tierelantijntjes. Ziet er van een afstandje heel mooi uit. Maar van dichtbij zijn het allemaal lompe lasnaden. Echt lelijk."
"De mensen hier, da's ook een verhaal apart. Mijn ervaring is dat mensen in het Oostblok altijd even chagrijnig kijken. Heel boos, ongelukkig vaak ook. Geen idee of dat nog een gevolg is van het oude communisme, maar iedereen is standaard nors. Maar inmiddels weet ik ook dat dit vaak een houding is. Onzekerheid misschien, omdat ze denken toch niet met je te communiceren. Als je duidelijk maakt dat dat wel kan, ontdooien ze vaak heel snel."
"In Moskou was ik eens op zoek naar een trein en is een Rus uiteindelijk een kilometer met me mee gelopen om me te helpen. Hier in Astana had ik weer zo’n ervaring. Ik was mijn jas kwijt in de schaatshal en heb dat met handen en voeten aan iemand duidelijk kunnen maken. Die haalde er twee vrouwen bij, later nog iemand en nóg iemand."
Die laatste is wel vijf minuten aan het bellen geweest op het middenterrein, en uiteindelijk gingen we met zes man naar de ingang. Daar lag mijn jas. Ik heb die man bedankt en hem een hand gegeven en sindsdien heb ik er in Kazachstan een vriend bij. Iedere keer als ik binnenkom, komt hij me een hand geven. Heel bijzonder."
"Maar goed: schaatsen. Want daar gaat het natuurlijk om. Ik geniet enorm hier. Dit is echt een onwijs gave ervaring. In de ijshal kwam de ijsmeester naar me toe. Hoe ik het ijs vond. Tja, ik ben een marathonschaatser. IJs is ijs. De ene week Tilburg, nu Astana en volgende week weer Kardinge. Zo gaat dat. Niemand vraagt ooit aan me hoe ik het ijs vind."
"Maar dit is een perfectionistisch wereldje. Iedereen werkt heel erg met z’n gevoel. Op zoek naar de juiste slag, dag voor dag de focus opbouwen. Ik vind het bijzonder daar nu eens deel van uit te maken."
"Eerlijk is eerlijk, bij de marathon denken we ook wel eens dat we het alleenrecht hebben op gezelligheid. Dat is deels ook wel zo. De marathon is een leuke, ontspannen en open wereld. Maar ik zie nu dat ze bij de langebaan ook gezelligheid kennen. Ik zit hier als jongen van Telstar/Primagaz in m’n eentje met rijders van Team Van Veen, Corendon en BAM, en we hebben het prima samen. Doen een drankje met elkaar, kletsen, trainen. Helemaal goed."
"In het hotel wordt ook gewerkt. In de basketbalzaal staan spinbikes, maar Jillert Anema vond het daar te koud. Hij had een alternatief ontdekt. Wij achter hem aan, komen we in een ander zaaltje. Staan ook spinbikes, maar wel voor kinderen. Tjonge, wat een circus. We zaten te tollen als idioten op die dingen. Maar het was er wel warmer, zei Jillert."
"In die basketbalzaal lachen we trouwens ook wat af. Iedereen denkt dat-ie kan basketballen, iedereen slooft zich elke keer weer enorm uit. Ja, ik ook. Doe ik alsof ik verschrikkelijk goed ben, maar dat is natuurlijk niet zo. Eigenlijk zijn er maar twee die het echt kunnen. Dat zijn Zoran Radmilovic, de verzorger van Team Van Veen die nog profbasketballer is geweest, en Maurice Vriend. Maar we hebben wel lol."
"Het begint nu allemaal wel belangrijk te worden. Nog twee nachten, en ik wil twee goede nachten maken. En dan mag ik los, dan moet het gebeuren. Ik heb er zin in, wil knallen. Welterusten."