In die tijd miste De Vries de nodige steun. “De fysiotherapeut heeft me tijdens de revalidatie enorm geholpen, maar de rest van het team was vooral gericht op presteren. Toen ik wegviel, werd er gelijk een ander bijgehaald om het gat op te vullen. Uiteraard heel logisch, maar tegelijkertijd knetterhard. Je hebt dan juist houvast nodig en een coach die vraagt hoe het met je gaat. Ik weet nog dat ik Jeroen (Otter, toenmalig bondscoach, red.) op den duur zelf maar gebeld heb om te vertellen hoe het met me ging. Het was honderd dagen voor de Spelen. Ik liet hem weten dat hij mij nog niet hoefde af te schrijven, terwijl hem was verteld: ‘De Spelen zijn voor Rianne niet meer mogelijk.’”
“Als het me nu was overkomen, was ik misschien wel meer voor mezelf opgekomen en er zelf achteraan gegaan. Dan had ik eerder aangegeven dat het niet goed met me ging. Onze cultuur was wel een beetje van: ‘Niet zeuren en gewoon doorgaan’. Het heeft veel mooie prestaties opgeleverd, maar op sommigen had dit ook een negatief effect. Je durft niet toe te geven als het even niet gaat; dan voel je je zwak. Het liefst wil je je altijd van je beste kant laten zien, maar dan verstop je je probleem.”
“Je ziet vaak blessures gepaard gaan met een stukje onzekerheid of zwakte, om wat voor reden dan ook. Het zou goed zijn als hier preventief meer mee gedaan wordt”, aldus de Vries, die het gebruik van de OURA-ring hierin als een positieve ontwikkeling ziet, waar TeamNL Shorttrack sinds een tijdje gebruik van maakt.
De OURA-ring draag je om je vinger. Door middel van een infraroodlampje wordt de doorbloeding onder je huid gemonitord. “Deze ring meet je temperatuur, hartslag en HRV (hartslagvariabiliteit). Als topsporter ben je eigenlijk continu moe, maar wanneer weet je wanneer je te moe bent? Deze ring geeft je real-time data, waar je op kunt anticiperen. Ik heb wel eens gehad dat mijn hartslag en temperatuur te hoog waren. Ik deed vervolgens een stapje terug, waardoor de metingen meteen weer beter werden.”
