Dandjinou ligt er overigens geen tel wakker van. Shorttrackers beseffen als geen ander dat ze koorddansers zijn die elk moment van de wiebelende lijn kunnen donderen; de weg naar glorie is meestal niet lang, maar wel levensgevaarlijk en vol van hindernissen. Terugkijkend naar dat moment op zondag: “Ik denk dat ik voor de aanval die ik wilde inzetten al een tactische of technische fout heb gemaakt. Er was een blok van andere rijders, die zijn er altijd op dezelfde plaatsen. Ik lette niet op en raakte iemand, mijn eigen fout. Dus weet ik dat er genoeg werk is te doen voor me, zelfs in de wetenschap dat ik wereldkampioen ben op de 1000 meter. Die races zijn de moeilijkste omdat iedereen goed is: niet te lang voor de sprinters, niet te kort voor de mannen met uithouding.”
Jens van ’t Wout won die 1000 op knappe wijze. Zijn naam noemen zorgt ervoor dat het gesprek een totaal andere wending krijgt. Dandjinou, verguld met de Nederlandse aandacht, begint spontaan aan een lofzang. Het verhaal over zijn jeugdjaren in Sherbrooke vanwaar hij op jonge leeftijd is verhuisd naar Montréal, wordt even geparkeerd. “Jens, ja, een ongelooflijk aardige jongen, ik rijd al zo lang tegen hem, zijn broer Melle en ook Sven Roes. Ik houd van Nederland, en van de Nederlandse fans die me altijd een warm welkom geven. Misschien behaalde ik daarom in maart van die goede resultaten op het WK. Mijn eerste internationale wedstrijd was trouwens ook in jullie land, de Invitation Cup. Tijdens het evenement erna, de Valtellina Trophy in Bormio, maakte ik voor het eerst kennis met Jens en de anderen. Good memories.”
