Maar zie, door volhouden, de pijn verbijten en toch ergens vertrouwen uit blijven putten (de rondetijden nu bijvoorbeeld), behoort Poutsma ‘gewoon’ tot het vijftal dat bondscoach Niels Kerstholt goed genoeg vindt om WK-medailles op te halen in Azië. Selma heeft geen idee of ze deel zal uitmaken van relay-kwartetten, en mocht ze individueel worden ingezet op een afstand, zou ze dat ‘heel leuk vinden’. In de manier waarop ze die laatste woorden uitspreekt, hoor je dat ze nergens rekening mee houdt.
Terecht. Ze is zó blij dat ze weer over het ijs jakkert zonder te hoeven nadenken over alle bewegingen die erbij horen. “Het is zo’n fijn gevoel wanneer je weet dat je weer uit eigen kracht hard op kop kunt rijden. Dat geeft aan hoe goed je bent, vooral op snelheid. De voorbije weken ben ik steeds meer gevoel gaan krijgen met het ijs. ‘Het’ is er weer: een bocht induiken met de intentie die aan te vallen, omdat ik durf te vertrouwen op wat ik kan. Nou, dat hoefde ik de eerste weken nadat ik eindelijk weer mocht schaatsen, echt niet te proberen omdat ik mezelf niet herkende.”
Sinds het voor haar compleet mislukte Europees kampioenschap in Dresden (Poutsma viel in de vrouwenrelay en dat kostte Nederland een medaille) heeft ze in betrekkelijke rust kunnen toewerken naar een wel weer acceptabel niveau. Geen World Tours in Tilburg en Milaan, maar dagelijks oefenen in Heerenveen met de shorttrackers van het Center Of Excellence. Zo ‘wiebelig’ als ze haar schaatspassen half januari op het EK in de JOYNEXT Arena maakte, zo optimistisch en vol vertrouwen zit ze nu in de wedstrijd. De remedie is tamelijk simpel. Het is een kwestie geweest van veel ronden rijden. “Dat heeft het lekkere gevoel teruggebracht. Stukje bij beetje is het beter geworden. Verleden jaar was ik het beste wat ik ooit ben geweest. Ik herken daar inmiddels iets van terug bij mezelf. Ik kan opnieuw voelen wie die Selma niet eens zo heel lang geleden was.”
Poutsma probeert ondertussen met armgebaren duidelijk te maken wat ze bedoelt, door haar handen uit elkaar te trekken: links moet dan het oude gevoel voorstellen, rechts is het gevoel van de periode waarin ze mijlenver ervan af heeft gestaan. Het denkbeeldige gat dat ertussen gaapt, is niet misselijk. Bijna triomfantelijk: “Nu is het weer tastbaar, te voelen of te weten dat ik zo goed ben geweest. Dat ik zo hard heb gekund en dat ik in de top mee kon. Ik kom er weer iets meer in de buurt.” Het klinkt bijna als lentekriebels. “Ja, ja”, merkt ze lachend op, “maar ik ben wel realistisch, beseffend dat ik nog niet de Selma ben van toen, hè…”
