Met stralende ogen, maar een verbeten glimlach om de mond ontdeed Yvonne Spigt zich van haar schaatsen. "Zo, dit maakt een hoop goed", sprak ze resoluut. "Zeker na vorige week." Die vorige week was inmiddels alweer iets langer geleden, maar het was duidelijk waar Yvonne Spigt op doelde: de Weissensee.
De Spielplatz der Natur is doorgaans ook de speeltuin van de kleine Noord-Hollandse, maar dit keer even niet. "Ik had problemen van mijn luchtwegen, problemen met mijn astma. Ik heb het geprobeerd en geprobeerd, maar het lukte totaal niet." Ze werd uiteindelijk tegen zichzelf in bescherming genomen door de ploegleiding. "We hebben voor haar besloten dat ze niet meer mocht starten", verduidelijkt Gerrit Bakker.
Vanaf dat moment had Spigt, net voor vertrek naar Zweden weer verzekerd van een nieuwe baan als doktersassistente, maar één doel voor ogen: vlammen in Falun. "Ik wilde me hier heel graag laten zien, ook al heb ik vaak een probleem als ik last van mijn luchtwegen heb. Daar blijf ik nogal eens in hangen, maar nu gelukkig niet. Daarom was ik nu extra gebrand om revanche te nemen."
Het was overigens maar een select gezelschap dat ooggetuige mocht zijn van de strafexpeditie van Spigt. In Falun stonden slechts twintig vrouwen aan de start van de derde wedstrijd van de KPN Grand Prix, en dat was uiteraard wel een heel mager aantal.
Yvonne Spigt op het podium met Sharon Hendriks en Kimberley Muusse | Foto: Neeke Smit
Maar het moet gezegd dat de aanwezige rijdsters er wel een echte koers van maakten. Met name de vrouwen van MK Basics deden hun uiterste best om de koers hard te maken. Mireille Reitsma, Elma de Vries, de jonge Iris van der Stelt en Kimberly Muusse probeerden steeds weer weg te rijden. Dat was in alle gevallen vergeefs, tot Muusse twee ronden voor het einde een poging waagde. De Zaanse had opeens een gat, dat snel groeide.
Spigt zag het gebeuren. "Ik voelde dat ik mee moest. Dit kon wel eens de slag zijn", verklaarde ze. Tot haar verbazing kreeg ze niemand mee. "In mijn eentje heb ik het gat dichtgereden. Duurde wel even, want Kimberly Muusse reed hard door. Daarna hebben we met z’n tweetjes goed samengewerkt om weg te blijven."
Dat leek lang te lukken, maar in de laatste ronde plaatste het peloton nog een versnelling. De seconden smolten weg en de aansluiting leek aanstaande. Toch gebeurde het niet. Alleen de jonge Sharon Hendriks maakte de jump en sloot zich aan bij de twee leidsters. "Ik zag haar komen en was meteen op mijn hoede", vertelde Spigt. "Dat ze alleen de oversteek maakte, vond ik knap. Ik wist ook meteen dat ze goed moest zijn."
Maar veel tijd om na te denken was er niet meer, want de finish naderde rap. Spigt: "Ik wilde eerst nog achteraan gaan zitten, maar het ging opeens zo hard dat ik maar gwoon ben gaan sprinten. Tot mijn verbazing heb ik de anderen niet meer teruggezien." Ze sloeg een gaatje van vijf meter om triomferend over de streep te gaan. Hendriks won achter haar de strijd om het zilver, voor Muusse. De laatste had natuurlijk liever gewonnen, maar was blij met het podium. "Na een moeizaam seizoen voelt dat voor mij echt heel goed aan. Dit had ik echt even nodig", vertelde Muusse.
Spigt kon na afloop amper geloven dat ze na zeges op het natuurijs in Nederland en in Oostenrijk nu ook eens de sterkste was in Zweden. "Meestal ben ik niet zo gek op die Zweedse wedstrijden. Veel te koud. Maar nu waren de omstandigheden perfect. Ik ben echt heel blij. Dit maakt mijn seizoen behoorlijk goed."
Even verderop zat ook Erna Last-Kijk in de Vegte met en lach op het gezicht. De rijdster van Palet Schilderwerken werd vierde en handhaafde probleemloos haar positie als leidster in het klassement. "Dat was ook de insteek vandaag. Er vielen veel punten te verdienen en ik wilde er gewoon voor zorgen dat de concurrentie niet te veel inliep. Een groepje vluchters zonder klassementsrijdsters was perfect, en precies dat gebeurde."