Natuurlijk hebben Xandra Velzeboer en Jens van ’t Wout weer de blits gemaakt met hun razendsnelle tijden op de duizend meter lange race tegen de klok. Ze domineerden de eerste dag al, bijna logisch dat ook de meest slopende opdracht weer in hun voordeel is uitgevallen. Maar de blikvanger van de sessie wordt een vergeten zoon, luisterend naar de naam Sven Roes.
Verstoten uit de nationale selectie van bondscoach Niels Kerstholt, net na een periode van twee jaar waarin hij met de moed der wanhoop heeft geprobeerd de ellende van aanhoudend blessureleed achter zich te laten, gebruikt de 24-jarige Fries het teruggevonden plezier in de sport om te laten zien waartoe hij nog in staat is. De positieve signalen in de voorbereiding op het nieuwe seizoen mochten er zijn; de cijfers van het eerste examen op weg naar een startbewijs voor de World Tour vertellen dat de schijn niet bedriegt. Roes is back on track!
Vierde op de tijdrit over zes ronden zorgde donderdagmiddag al voor een vette glimlach. De uitslag van de kuitenbreker op vrijdag brengt Roes danig van de wijs. Veroordeeld als-ie is geweest tot de tweede startgroep van de dag – en dan ook nog als voorlaatste van die serie – zet hij de derde tijd neer. 1. Van ’t Wout 1.23,30, 2. Daan Kos 1.24,38, 3. Roes 1.24,41. Van binnen juichend van blijdschap stapt hij van het ijs, zo in de armen bij Wilma Schellingerhoudt, de vrouw die hem de voorbije, donkere jaren dikwijls moed en vertrouwen heeft gegeven. ‘Applaus voor jou’, fluistert ze terwijl ze hem omhelst, ‘ik word er zowaar emotioneel van’. "Een knuffel dan maar voor jou hè, zei ik toen tegen haar, waarna ik direct ook moest huilen”, zo vertelt Roes lachend een half uur na het hartverwarmende ogenblik op het middenterrein van Thialf.
“Dit is wat ik wilde: eindigen in de top-drie van de 1000 meter, wat altijd al mijn ding is geweest. Wilma, tja, dat is een geweldig mens bij wie ik heel vaak ben voor een massage, of zomaar een praatje. Ik kan lekker met haar bijkletsen. Wanneer je dan door zo’n goede race weer een beetje meetelt, is dat een momentje om emotioneel van te worden. Is me trouwens meer gebeurd de laatste tijd hoor… Wat wil je, als je twee jaar niet hebt geschaatst, de sport niet eens meer leuk hebt kunnen vinden en wel honderd keer hebt gedacht voorgoed te stoppen.”
Roes verzekert dat het hem niets doet, nu hij via het Center of Excellence opnieuw kan vechten voor zijn shorttracktoekomst. “Ik vind echt niet dat ik extra moet bewijzen dat er een verkeerde keuze is gemaakt. Ik wil alleen zelf uitvinden wat ik nog kan. Kijk, dat trainen is de afgelopen maanden goed gegaan. Alleen, trainen is trainen, en geen wedstrijden rijden. Eerlijk gezegd is dat een tijdrit evenmin, maar je kunt wel laten zien hoe sterk je bent. Stel dat je met deze tijd een hele race op kop hebt geschaatst, dan is dat wel een puike prestatie. Op de 1000 meter zit ik bij de top. Dat is heel fijn. Ik kan met een gerust hart naar de wedstrijden van morgen.”
Ergens in zijn achterhoofd dwaalt de gedachte aan de World Tour, samen met het EK en het WK de grote doelen van een shorttracker. “Het is niet per se dat ik daarmee bezig ben. Ja, mijn streven dit seizoen is weer sterk terugkeren. Races rijden. Plezier hebben en maken, want dat heb ik lang niet gehad. Ik heb met mezelf afgesproken: je gaat weer genieten van de competitie. Als je alles geeft, zien we wel waar het schip strandt. Haal ik de World Tour, dan ben ik superblij. Is het niet zo, dan baal ik ook. Honderd procent. Ik denk niet voortdurend van oh, ik moet me plaatsen. Kwalificeer ik me, dan mag ik mee naar Montréal en Salt Lake City. En anders wordt het de Alta Valtellina Trophy in Bormio, of een wedstrijd in Shanghai. Ga ik daar toch lekker schaatsen. Ik wil gewoon weer Sven worden die genoeg ijsuren krijgt en met de besten kan meetrainen. Weet je, meer heb ik niet nodig.”
De uitslagen van de time trials staan hier
