Tranen bij Achtereekte: ‘Deze is voor mijn moeder’

Acht jaar is een lange tijd, gaf Achtereekte toe, maar de herinnering is nog levendig en haar moeder was een belangrijke factor in haar leven en in haar schaatsloopbaan. “Ze overleed in 2006. Toen was ik zestien en ben ik bijna met schaatsen gestopt. Ik vroeg me af: waarom zou ik het nog doen.”

Toch ging Achtereekte door. “Ze ging bijna naar iedere wedstrijd met me mee. Zij zou het ook hebben gewild dat ik zou zijn doorgegaan. En uiteindelijk geeft het me ook kracht”, zei ze. “Het zijn geen mooie dingen natuurlijk, maar het heeft me geleerd om te genieten van de kleine dingen. Al is dit zilver natuurlijk geen klein dingetje.”

De herinnering aan haar moeder en de tranen die over haar wangen liepen na de vijf kilometer waren volgens de Clafis-rijdster dan ook geen tranen van verdriet, maar van vreugde. “Ik heb toch het idee dat ze dit gezien heeft.”

Achtereekte liet ook iets bijzonders zien. Ze reed bij haar WK-debuut maar liefst acht seconden van haar persoonlijk record af. “In trainingen had ik die rondetijden al laten zien, maar in de wedstrijden niet. Dus echt verrast was ik niet, maar het was mooi om het in de wedstrijd op het juiste moment te laten zien.”

Veel harder had ze daarentegen niet gekund. “Dit is op dit moment mijn niveau”, stelde ze. Langzamer was nog wel een optie geweest, want even dreigde ze in te zakken in de laatste twee rondes. “Ik schoot door naar een rondje 33,6 en ineens zag ik Jillert, die normaal heel rustig is, met zijn armen zwaaien. Toen dacht ik: die wil me iets duidelijk maken. Ik wist: dat wordt hard werken.”

Het lukte Achtereekte om de laatste twee rondes vlak te rijden en een mooie 6.54,49 op de klok te brengen. Lang stond die tijd bovenaan, maar Martina Sablikova dook er toch onder. “Ik baalde een klein stukje, maar ze is zeven keer wereldkampioen. Dan heeft dit zilver voor mij toch een goud randje. Ik had dit aan het begin van het seizoen niet verwacht.”

Met volle teugen genoot ze van de sfeer in Thialf dat een stuk voller zat dan donderdag. “In de eerste twee rondjes moest ik bijna lachen van al dat lawaai. Eigenlijk was het wel fijn. Het was zo hard dat ik mezelf niet eens hoorde hijgen.”

“Er stonden veel supporters van me in de bochten. Die hebben misschien de rest van het publiek opgezweept. Het is heel gaaf als je voor Nederland rijdt, want dan juichen ze toch harder dan bij de anderen. Je krijgt echt een smile op je gezicht tijdens je rit.”

De doorbraak van Achtereekte komt nadat ze afgelopen voorjaar overstapte naar Anema’s nieuwe Clafis-ploeg, maar ze wil het niet volledig op zijn conto schrijven. “Het nieuwe team is een grote stap voorwaarts. Ik ben fysiek en ook mentaal sterker geworden, maar ik was de afgelopen jaren ook al heel erg gegroeid. Nu vallen de puzzelstukjes wel allemaal in elkaar.”

Ze voelt zich wel helemaal op haar plek in de ploeg van Anema. “Zijn manier van trainen werkt voor mij. Ik blijf goed. Vroeger werd ik in januari minder en kwam dan niet meer op niveau”, legde ze uit.

Ook wordt ze door Anema geprikkeld om ambitieus te zijn. “Voor het WK heb ik uitgesproken dat ik wereldkampioen wilde worden, ook al debuteerde ik. Maar ik vind dat je doelen moet hebben.” Anema steunt haar in die visie. “Hij heeft een shirt waarop staat: ‘Winnen is belangrijker dan meedoen’. Dat is de mentaliteit die in Jillert zit en in de ploeg neem je dat dan zelf ook over.”

En dus durft Achtereekte al meteen naar de toekomst nieuwe doelen te stellen. Sablikova verslaan moet mogelijk zijn, denkt ze. “Ik kom steeds dichterbij. De gaten zijn lang niet meer zo groot”, concludeerde ze. “Ik ga niet meer voor zilver rijden.”

Lees alles over de WK Afstanden op onze speciale pagina.