Van schaatshoogtepunt naar bijna einde carrière

“Kun je me horen of zal ik naar de andere kant van de kamer lopen?”, begint Cornelius Kersten het gesprek. Slechts enkele dagen na zijn heupoperatie kan hij zich al redden met krukken. “De ingreep is een stuk soepeler verlopen dan gedacht. Ik had verwacht dat ik meer pijn zou hebben. Het eerste gevoel is positief en daar ben ik het medische team heel dankbaar voor.”

Voor de reden van de operatie moeten we een jaar terug. Na een bijzondere winter – waarin hij een prachtige bronzen medaille had gewonnen op de 1000 meter van het WK Afstanden - bereidde Kersten zich vorig jaar oktober voor op het schaatsseizoen in Inzell. Hij was gretig om zijn mondiale plak vervolg te geven. Maar tijdens een training in het Duitse plaatsje klapte hij tijdens een training hard in de boarding. Daarbij kneusde hij zijn ribben en liep hij een scheur in zijn buikwand op. Een periode van gedwongen rust volgde, maar het lukte hem daarna weer snel om op te krabbelen. Hij wilde de World Cups schaatsen, de enige route die hem zou kunnen leiden naar de mondiale toernooien. “Ik probeerde te racen, alleen is dat nooit echt gelukt.”

Op het moment dat de pijn aan zijn ribben en buik naar de achtergrond was verdwenen, begonnen de klachten aan zijn heup. “Ik had problemen om in de schaatspositie te komen. In eerste instantie dacht ik dat een oude blessure me opnieuw parten speelde, want de pijn was vergelijkbaar. Op het moment dat de behandelingen niet aansloeg en ik steeds meer pijn kreeg, ben ik teruggekeerd naar Engeland voor testen en scans.”

Begin april vonden de medici in het geboorteland van zijn moeder de oorzaak van de malaise: een scheur in zijn labrum, de kraakbeenrand rondom de kom van de heup. Omdat een operatie een geschatte hersteltijd van acht maanden zou hebben, werden eerst andere opties geprobeerd. Met specifieke trainingen in onder meer het zwembad moest het labrum de tijd krijgen te herstellen, een methode die in het baanwielrennen en roeien vaker effectief is gebleken.

In het tweede deel van de zomer begint Kersten rustig met opbouwen. Scans in september laten echter zien dat de behandeling niet het gewenste effect heeft: de scheur is groter geworden. “Hoewel ik bijna niet op de racefiets had gezeten, geen schaatsspecifieke bewegingen had gedaan en voornamelijk in het zwembad had gelegen, was de schade groter geworden. Ook kreeg ik er in het dagelijks leven steeds meer last van. Sokken aandoen was pijnlijk, ik kon niet langer dan een half uur à drie kwartier autorijden voordat de pijn uitstraalde naar mijn been en te veel staan deed pijn. Als ik niet onder het mes zou gaan, was het einde carrière.”

De operatie was onvermijdelijk. “Van tevoren schoot er van alles door mijn hoofd: Wat als het fout gaat? Wat als het niet lukt? Daarom was ik blij dat we er verder alles aan gedaan hebben. Dit was de enige overgebleven optie. De ingreep voelde voor mij als het licht aan het einde van de tunnel. Het probleem zou worden gefixt en ik zou weer verder kunnen.” Met zeven hechtingen werd de scheur in het labrum dichtgemaakt en ook de vergroeiing in zijn heup – die de klachten verergerden - werd verholpen.

Komende week verblijft Kersten bij zijn oom in Engeland. Hij heeft verschillende mobiliteitsoefeningen voor zijn heup om alvast mee aan de slag te gaan. Na een week in zijn thuisstad Heerenveen – ‘de wond moet dichtgroeien en ik mag niet te veel doen, dan ben ik liever bij Ellia’ – zal hij bij een locatie van de Britse sportbond intern aan zijn herstel werken. Eerst zijn heup sterker maken en vervolgens kijken in hoeverre hij het gewricht kan belasten. “Van eerdere hersteltrajecten heb ik geleerd van dag tot dag te leven. Niet focussen op waar ik wil staan over zes of acht werken. Wanneer er dan iets fout gaat, voelt het een stuk heftiger.”

De stip aan de horizon is al wel gezet: aan het eind van de winter wil hij graag nog de schaatsen onderbinden. “Deze sport is waar ik het voor doe. Dat gevoel van snel schaatsen heb ik nog nooit in een andere sport ervaren en maakt het zo leuk om te doen. Ik schaats omdat ik serieus wil presteren en ik geloof erin dat ik bij de wereldtop kan horen. Dat is mijn doel. Niet om in het wereldbekercircuit rond te rijden. Ik wil een stap hoger dan wat ik tot nu toe gedaan heb. Daar wil ik voor vechten.”

Zoals het er nu naar uitziet, hebben zijn twee seizoen zonder resultaten geen invloed op de ondersteuning vanuit de Engelse bond. Maar waar veel rijders deze winter gebruiken als blauwdruk voor de olympische winter, moet Kersten vanaf nul opbouwen. Wanneer hij de limieten rijdt voor de World Cups en daar goede resultaten neerzet, kan hij zich alsnog opmaken voor een trip naar Milaan, begin 2026. Een spannende tijd, maar eerst focussen op dit herstel.