Terwijl Antoinette Rijpma – de Jong een baanrecord reed op de 1500 meter en Marijke Groenewoud debuteerde op de vijf kilometer, was nummer drie Joy Beune vooral in gevecht met zichzelf. “Ik heb het gevoel dat ik vier afstanden lang achter de feiten aan heb gelopen. Uiteindelijk was dat goed voor de derde plek en mag ik naar het EK, prima. Maar afgelopen week voelde als een rush. Ik kwam uit het vliegtuig en had last van een jetlag, waardoor het de ene keer goed ging en ik de volgende dag dacht: laat me met rust, ik blijf in bed liggen vandaag.”
Voor Beune – die dit seizoen als herboren is bij IKO - was het NK een tussenstation, een hokje dat afgevinkt moest worden. “Dit was alles wat ik in een week kon fixen. De start van de 500 meter heb ik dit seizoen nog niet veel geoefend, vorige week pas voor het eerst. Nu voel ik ook dat ik last heb van mijn liezen. Maar dat ik hem nu gereden heb, helpt voor volgende week. Op dit moment doet alles een beetje pijn in mijn lichaam, wil ik uitwerken en in mijn bed liggen. Lekker Nieuwjaar vieren en dan op naar het EK.”
Ook Marcel Bosker kon niet geheel tevreden zijn met zijn vierkamp. De uittredend Nederlands kampioen had een matige seizoensstart, maar is wel groeiende in het seizoen. “Het is strijden deze winter. Steeds word ik iets beter, wat dat betreft heb ik een goed toernooi gereden. Ik hoor gewoon thuis in de top-3. Het liefst wil ik meevechten met die andere twee, maar voor nu was plaatsing het belangrijkst.”
Bosker weet waarom de machine hapert. “Schaatstechnisch is het ergens weggezakt. Lastig om dat weer terug te halen. Elke dag werk ik er met mijn coaches aan om het opnieuw onder de knie te krijgen. Ik wil ook de tijden neer kunnen zetten die Patrick en Beau laten zien.” Na drie afstanden kon Bosker niet omhoog kijken naar het zilver, maar moest hij vrezen voor zijn derde plek. Stayer Beau Snellink stond achter hem, dus moest hij nummer twee Jordy van Workum inhalen voor dat ticket. Toch maakte de schaatser van Reggeborgh zich geen zorgen toen hij in de wachtkamer zat na zijn rit op de 10.000 meter. “Als Jordy heel goed zou schaatsen, kon hij de benodigde tijd van 13.13 halen. Maar ik weet ook dat hij niet de allerbeste tienkilometerrijder is.”
De eerste seizoenshelft van Kai Verbij kende weinig wedstrijdmeters door een liesblessure tijdens het World Cup Kwalificatietoernooi. Met een gebrek aan wedstrijdritme stond hij dan ook aan de start. “Het was vrij pittig en het verschil met de nummer vier was klein (vijfhonderdsten met Janno Botman, red.). Vandaag was het beste er wel af, beide ritten waren net-niet races. Ik was niet goed genoeg hersteld na dag een. Dit toernooi was een gevecht met mezelf. En perfectionistisch als ik ben, had ik hier graag de titel gewonnen. Een goede Kai zou dat moeten kunnen.”
Verbij focuste tijdens de slotdag op zichzelf en sloot zich af van de verschillen met zijn tegenstanders in het tussenklassement. “Ik reed in de een na laatste rit van de 1000 meter, dus ik dacht wel dat ik in de top-3 zou zitten. Uiteindelijk kwam ik over de streep en zag ik een eentje achter mijn naam staan. Mooi, dan zit ik erbij. Ik wist ook niet dat het verschil zo klein zou zijn. Het EK Sprint zal ik voornamelijk gebruiken om extra wedstrijden te kunnen rijden. Hopelijk sta ik dan frisser aan de start en kan ik vier goede races rijden.”
Het ene brons is het andere niet. Verbij, Beune en Bosker krabbelen op, kunnen vertrouwen op hun ervaring en de betere tijden die ze ooit reden. Voor Marrit Fledderus was dit toernooi juist eentje waarin ze zichzelf verbeterde door een persoonlijk record op de 1000 meter te rijden (1.14,56). “Mijn doel was top-3 en dus plaatsing voor het EK.” Het gat met Jutta Leerdam en Femke Kok was groot. “In het begin van het seizoen ben ik al een keer sneller geweest (op het World Cup Kwalificatietoernooi won ze de eerste omloop van de 500 meter, red.), dus ik weet dat het niet onmogelijk is. Ik train niet elke dag om derde te worden, maar om te winnen. Nu was dat nog niet realistisch. Ik ben benieuwd hoe ik er internationaal voor sta.”
