De afgelopen jaren speelde Rieu zijn wintershows in Engeland, maar nu bracht hij Kerstmis naar huis. In dat plaatje mochten schaatsers niet ontbreken, zoals hij eerder in Oostenrijk en Australië deed. Rieu bedacht dat er dertig ijsdansparen zouden mee walsen naast de ballroomdansers. In de zaal lag aan weerskanten van het orkest een ijsbaan van tien bij twintig meter. De groep van zestig schaatsers werd wekenlang getraind door oud-kunstrijdster Marsha Thijssen.
De zoektocht naar die dertig ijsdansparen begon deze zomer en in oktober was Thijssen rond. Het merendeel kwam uit Nederland, maar er zaten ook een aantal bij uit België en een paar uit Duitsland. "Het zijn vooral recreanten, die wel wedstrijden schaatsen maar niet op professioneel niveau. Ik ben wel trots dat ik al die schaatsers bij elkaar heb gesprokkeld, haha. En dat we dan ook nog zoiets moois kunnen neerzetten. Je moet met zoveel rekening houden, niet iedereen kan hetzelfde." De jongste schaatser van de groep is achttien, de oudste 86 jaar.
"Het was nog flink zoeken, want mannen zijn best lastig te vinden", vervolgt Thijssen. "We hebben ook wat solorijders bij elkaar gezet dus het waren niet allemaal paren die al jarenlang samen schaatsen." IJsdansen verschilt wezenlijk van solo- of paarrijden: er komt geen sprong bij kijken. "Je doet het natuurlijk met z’n tweeën, voor een solorijder is het even wennen om alles samen te doen maar dat ging heel goed. De meeste schaatsers waren ook niet gewend om in zo'n grote groep te rijden. Ook voor mij was het kijken wat wel of niet werkte."
Klederdracht
De muziekkeuze stond op voorhand al vast: The second waltz. In de jaren negentig zorgde de uitvoering van Rieu voor zijn doorbraak bij het 'grote' publiek. "Dat is waarmee hij wil uitpakken, het hoogtepunt van zijn show. Op dat moment stonden er 120 ballroomdansers te dansen in de zaal en zestig schaatsers op het ijs. We hebben ook nog een stukje schoonrijden gedaan. Zestien paren in Friese en Zeeuwse klederdracht reden op Les Patineurs Valse ofwel The Skaters' Waltz. Dat was ook heel bijzonder en erg mooi."
Eens in de twee weken werd er samen getraind in Den Bosch onder leiding van Thijssen en voor degenen die er niet bij konden zijn werden filmpjes gemaakt zodat er thuis geoefend kon worden. "We hebben onze dans ook een paar keer moeten wijzigen, omdat het nog niet helemaal was zoals Rieu in zijn hoofd had. Een wals overbrengen op het ijs bleek nog lastig, je moet wel kunnen zien dat er geschaatst wordt. Begin december hebben we met hem erbij een generale repetitie gedaan in Breda en daar is alles helemaal vastgelegd."
Al bij binnenkomst in het MECC Maastricht werden de bezoekers ondergedompeld in wintersferen met een kerstmarkt inclusief schaatsbaantje. Die ijsvloer werd stiekem ook gebruikt als inrijbaan door de dertig ijsdansparen, vertelt Sandra Verbeek. "Om even het ijsgevoel te krijgen voordat je op moest." Verbeek begon op haar achttiende met ijsdansen en zit in het organisatiecomité (OC) van de Challenge Cup. “Ik merkte dat ik daardoor ook op andere dingen lette, zoals de beveiliging. Die neem ik straks mee naar het OC in Den Haag."
"Het is een superervaring om die shows mee te maken, echt heel erg gaaf", glundert Verbeek. Met haar danspartner was zij een van de paren die voor de pauze ook het schoonrijden ten tonele bracht. "Als je van het podium komt, is het bliksemsnel je schaatsen uit, alle klederdracht netjes uit en je blauwe baljurk aantrekken. Daarna door naar de visagie en de kapper, schaatsen weer aan en wachten op The second waltz."
Op gevoel
Met vijftien paren aan de ene kant van de zaal en vijftien aan de andere zijde waren de twee ijsbanen druk bezet tijdens het optreden. "Wij hoopten dat we elkaar nog even konden zien als we aan de voorkant stonden om een soort startmoment af te spreken, maar dat lukte niet", lacht Verbeek. "Je zag elkaar niet, want het is megagroot. Dus het was puur op gevoel en gehoor schaatsen en hopen dat de anderen precies hetzelfde doen als jij."
Drie weken voor de show kwam bij Team Illumination het verzoek binnen voor een groepsnummer. De synchroonschaatsers van Kids on Ice waren in augustus al benaderd om mee te doen, maar de vereniging heeft geen ijsdansparen en ook weinig mannen. Het akkoord over een groepsnummer was echter zo beklonken nadat Rieu had gezien wat de schaatsers in huis hebben. "In een aantal trainingen is vervolgens een nieuwe routine aangeleerd", vertelt teammanager Ellie van Soest. "Het was best wel kort dag, maar het is allemaal gelukt."
In de bijpassende lichtblauwe jurken van afgelopen seizoen bracht Team Illumination tijdens de shows Walking in the Air tot leven, een liedje uit de kerstklassieker The Snowman. "Dat is een nummer van vier minuten, dus een behoorlijke tijd dat ze op het podium stonden", lacht Van Soest. "Het is heel goed gegaan en het is een fantastische show om aan mee te mogen doen. De schaatsers vonden het geweldig. Wie krijgt er nou zo'n kans? Daar zijn we ons wel van bewust."
Met de terugkeer van Dancing on Ice op televisie, maar ook het nieuwe programma De ijzersterkste is het (kunst)schaatsen weer flink op de kaart gezet bij de Nederlandse kijker. "Laten we hopen dat dit soort dingen de populariteit doet toenemen", zegt Thijssen. "Zowel bij kinderen als volwassenen die denken: laat ik dat ook eens proberen. Bij de shows van Rieu zie je dat het niet alleen maar jonge schaatsers zijn en daardoor kan het publiek zich daar ook goed mee identificeren. 'Goh, waarom stap ik niet op het ijs met mijn kleinkinderen?' Dat is mooi om te zien. Als ze nu beginnen, kunnen ze volgend jaar misschien wel meedoen!", besluit ze lachend.