Wie kent het sprookje van die sportarts in opleiding?

Hoeveel adviezen en goedbedoelde raad Sharon Hendriks de afgelopen maanden ook deelde met haar (jongere) ploeggenotes, ze vergat waarschijnlijk die ene tip die haar op de eerste dag van februari 2023 de mooiste prijs van haar sportcarrière opleverde. Durf te dromen.

Zijzelf deed het nimmer, ook woensdagmorgen niet bij het wakker worden in haar Oostenrijkse hotelbed, wetend dat een van de laatste monsterschaatsritten op haar wachtte. Oké, de derde plaats op het Open Nederlands Kampioenschap omarmde ze drie dagen eerder als een godsgeschenk uit de helblauwe hemel boven meer, maar met meer hield ze echt geen rekening.

Woensdagmorgen al helemaal niet toen ze gedurende de rondreis over het brekebenenijs door het gevoel werd overvallen dat ze de avond ervoor het traditionele ‘blarenbal’ van de toerrijders had bezocht in de feesttent, met alle kwalijke gevolgen van dien. Zo ontaardde de Alternatieve Elfstedentocht in een ploeterrit tot tweeënhalve ronden voor het einde. Wat er ook in haar lichaam gebeurde, “ik begon me weer goed te voelen. Niet dat ik er direct de geest van kreeg en mezelf kansen ging toedichten. Sterker nog, iedereen in het peloton wist ook dat ik op het ONK lekker bezig was geweest, dus mij zou niemand meer laten rijden…”, vertelde de overgelukkige routinier van A6.nl die tussen 2018 en 2021 tijdelijk haar sportieve aspiraties aan de kant had geschoven om meer tijd te maken voor andere zaken.

Hoe de wedstrijd van de vrouwen verliep, liet Hendriks volkomen koud. “Ik startte vanmorgen alleen met de intentie er eens goed van te genieten, omdat het de laatste keer zou zijn. Die ontspannen instelling heeft me enorm geholpen dit jaar. Ze zeggen weleens dat je moet durven verliezen. Dat heb ik geleerd. Of ik nou eerste zou worden, of twintigste, het interesseerde me niets. Komende vrijdag moet ik gewoon weer poli draaien in het ziekenhuis. Er was geen druk. Mijn leven zou niet veranderen door goede of slechte uitslagen. Ik vind het mooi de jonge meiden in de ploeg wat bij te brengen. Zie ik een kans voor mezelf, dan ga ik er echter vol voor. Zoniet, dan doe ik m’n werk voor de anderen.”

Had ze deze benadering maar gekend in de beginfase van de ambitieuze sportjaren. “Dat zou me verderop vast hebben geholpen. In het begin niet; ik was zo jong dat ik dacht dat alles me overkwam. Werd ik een keer tweede, dan zei ik in mezelf: wat moet de rest vandaag slecht zijn geweest.” Ze grijnsde, ze straalde, en ze bleef enthousiast doorratelen. Vragen over het wedstrijdverloop boeiden Hendriks niet echt. Dat Esther Kiel en Femke Mossinkoff rondenlang dapper vooruit hadden geschaatst, vond ze prima. Ook de ontsnappingspoging van een ander kwartet vrouwen, onder wie de laatste AET-winnares Laura van Ramshorst, had haar weinig gedaan.