’Steenkoud in Steendam’ had de slogan kunnen zijn deze dag. Waar de rest van Nederland over het algemeen zuchtte onder dooi was daar in het hoge noorden weinig van te merken. Tijdens de vrouwenwedstrijd zakte het kwik naar acht graden onder nul, en dat was achterop het weidse Schildmeer nog eens een paar graadjes minder. "Dit deed denken aan de wedstrijden in Zweden", verzuchtte Carla Zielman. "Tjonge, wat was het koud."
De winnares was zeker niet de enige die tot die conclusie kwam. "Het was zwaar", stelde Maria Sterk onomwonden. "Kou en wind maakten het tot een moeilijke tocht." Niettemin behoorde Sterk tot het groepje vrouwen dat elkaar vond in een mooie kopgroep. Twaalf rijdsters, met daarbij alle favorieten. Vanaf het moment dat die gas gaven, was duidelijk dat voor de rest de koers gelopen was.
Onder het dozijn ook Foske Tamar van der Wal, misschien wel de sterkste rijdster in deze eerste Ronde van Duurswold. De Nederlands kampioene op natuurijs voelde dat zelf ook. "Ik was echt goed vandaag, had de benen om te winnen", bekende Van der Wal. Maar ze greep naast de winst, stond zelfs niet op het podium. "En daarvan baal ik behoorlijk. Ik heb het meerdere keren geprobeerd om weg te rijden, maar daarvoor kreeg ik de gelegenheid niet. Iedereen let nu toch op me."
Van der Wal voelde er weinig voor het te laten aankomen op een eindsprint. "Had ik kunnen doen, maar als ik me zo goed voel, rijd ik liever weg. Dat is dan verreweg de beste optie."
Er waren meer vrouwen die baalden aan de boorden van het Schildmeer. Zoals Jolanda Langeland. Op het podium, dat wel. Maar op plaats drie, en dat zinde haar helemaal niet. Langeland smeet pissig haar jas op de grond. "Zo dicht bij huis en zo dicht bij de overwinning. Dan kan ik met een derde plaats niet tevreden zijn." Langeland houdt haar handen pakweg veertig centimeter uit elkaar. "Zo weinig scheelde het. Ik ging de sprint zelf aan, dacht zo de beste kans te maken. Maar uiteindelijk waren er twee toch nog even sneller dan ik. En dat bij een klassieker hier in Groningen, dan ben ik daar best ziek van."
De lach was er vooral bij Carla Zielman, die in de sprint Maria Sterk en Jolanda Langeland achter zich liet. Begrijpelijk, want de boerendochter kon opnieuw een mooie overwinning bijschrijven. Daar had Zielman ook hard voor gewerkt, want ze zag er geen heil in zich te sparen en energie te bewaren voor de sprint. "Ik heb ook mijn deel van het werk gedaan, heb gaatjes dichtgereden en kopwerk gedaan." Toch had ze nog voldoende over voor de sprint. "Ik voel me momenteel gewoon enorm goed, heb veel snelheid. En dat blijkt hier dan ook weer. Hartstikke mooi om zo’n wedstrijd te winnen. Vorige winter die overwinning op de Loosdrechtse Plassen, nu deze. Daar ben ik hartstikke blij mee."
Blijft toch die ene opmerkelijke dissonant in de sterke reeks van Zielman. Bij het NK op het Belterwiede was ze volstrekt onzichtbaar, eigenlijk gewoon in slechte doen zelfs. In de immense blokhut langs het Schildmeer haalt ze haast verontschuldigend de schouders op. "Dat was de enige dag de laatste weken waarop het totaal niet ging. En ik weet nog steeds niet precies hoe dat kwam, al heb ik wel een vermoeden. Ik denk dat het gewoon de zenuwen zijn geweest."
Uitslagen vindt u hier.