Zoevende messen, 1x zilver en rare uitglijders

Mijlenver lag de kwartetploeg van twee mannen en vrouwen voorop. Als er over een rode loper geschaatst zou kunnen worden, zou de toekijkende rest van TeamNL langs de baan er een hebben kunnen uitrollen naar de finaleplaats op de mixed team relay. Daar ging Jens van ’t Wout, plat door de zoveelste bocht, om nog wat extra door te versnellen richting de volgende. Hij kwam overeind, de rug ging recht, zijn rechtervoet schoot opzij, de linkerschaats raakte tegelijkertijd het ijs en een fractie later landde Nederlands beste shorttracker van het moment spartelend op de gladde vloer.

“Hoe? Wat? Ik heb ook geen idee.” Van ’t Wout leek aan het slot van de middag terug te kruipen in die onwerkelijke film van zijn eerste crash van de dag (er zouden er nog twee volgen). De capriolen deden denken aan een andere relay, ooit in Dordrecht, waar hij op min of meer dezelfde wijze de kansen van Oranje vergooide in riante positie. “Ja, ja”, reageerde hij onmiddellijk, “toen lag het aan die enkel van me”, bracht hij als verzachtende omstandigheid in. “Nu ging het superhard, ik heb nooit eerder zo snel op kop gereden in een wedstrijd. Volgens mij zou de volgende geklokte tijd nóg beter zijn geweest. Ik zat aan de rondjes 8-nul! Maar ik brak door het ijs. Je kunt wat zeggen van m’n techniek; die was precies zoals ik altijd schaats. Balen, balen, vooral voor de anderen in de ploeg. Van onze vrouwen is bekend dat die het snelst zijn in het circuit. Vrijdag zagen we echter dat we met onze mannen de Canadezen konden bijbenen. Dat beloofde veel…”

Jens moest door, want Jens moet steevast pezen tijdens een World Tour. De beste zet je op alle onderdelen in, en hij doet niets liever dan dat. Na de zeperd kon hij even de kleedkamer in, een keer knipperen met de ogen en hij verscheen alweer aan de start voor de halve finale op de 1500 meter. Het duurde niet lang. De gang moest er nog inkomen toen hij opnieuw de veiligheidskussens inschoof. “Ik kan je écht niet vertellen wat er gebeurde, nu nog niet. William Dandjinou schaatste voor me, niet hard genoeg vond ik en daarom dacht ik hem in te halen. Rechts verdween, links moest halsoverkop worden bijgezet. Te laat, ik lag. Ik snap het niet. Pech hè, dat hoort erbij.”

Zonder dat ernaar werd gevraagd, schakelde hij door naar kwestie drie. Geen enkele twijfel: “Dat was een gele kaart waard.” Voor de goede orde: voor de Canadees Jordan Pierre-Gilles, op de 500 meter, in de halve finale. Het was de meest grove actie van de dag. Van ’t Wout, op de tweede stek in het voortrazende gezelschap van doldwaze sprinters, had net een gat gedicht naar een andere Noord-Amerikaan. Vanwege zijn ongekende vaart moest hij de bocht ruim aansnijden. Pierre-Gilles, bekend om zijn vaak miraculeuze passeeracties, gedroeg zich plotseling net als een trein die van spoor wisselde. Hij zou wel even binnendoor kruisen. Onmogelijk. Met de benen gestrekt, de messen van zijn schaatsen in de aanslag, katapulteerde hij zich richting Van ’t Wout die geen kant meer op kon en vol werd geraakt op zijn onderstel.

“Ik had ze beide kunnen breken”, aldus Jens. “Dit was levensgevaarlijk. Het nare is dat hij dit ook al uithaalde in Montréal. Hier had hij geel voor moeten krijgen. De jury nam geen beslissing! We hebben hier geen genoegen me genomen. Niels (Kerstholt, red.) is het gaan aankaarten bij de ISU, en die kondigde aan de zaak nader te zullen bestuderen. Aan het resultaat verandert niets, maar tegen deze dingen moet worden opgetreden”, oordeelde Jens, die als gevolg van het incident door mocht naar de eindstrijd. Wetend dat hij daarin het meest waardeloze startnummer (5) zou hebben, was de kans op medailles op voorhand verkeken. Meer dan de vierde plaats zat er dan ook niet in.

Die tegenvaller paste in het rijtje van de onvoldoendes die Itzhak de Laat, Friso Emons (te vroeg leeggereden op de 1500 meter), Michelle Velzeboer en Diede van Oorschot (niet bestand tegen het buitenlandse geweld in de kwartfinale) scoorden. Daar voegde Daan Kos zich bij; hij overleefde op knappe wijze de herkansingen op de 500 meter. Door een merkwaardige beweging kwam hij echter ten val in de kwartfinale en was zijn rol in het hoofdtoernooi uitgespeeld.

Gelukkig, zondag is er nog een racedag. En nieuwe mogelijkheden om in de prijzen te vallen. “Soms zit het niet mee. De dag erna kan het zomaar anders zijn”, wist Jens van ’t Wout. Precies, dat.

De uitslagen van finaledag 1 in de World Tour 3 staan hier